Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

[segaleyn]

Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe


«Tevbe»; İnsan ruhunun yüce, ulu ve mukaddes makamlarının, insanın hayvani ve alçak makamlarına karşı tepkisidir.






«Tevbe»; İnsan ruhunun yüce, ulu ve mukaddes makamlarının, insanın hayvani ve alçak makamlarına karşı tepkisidir. «Tevbe; İnsanım melek sıfatlı güçlerinin, şeytanî ve yırtıcı sıfatlı güçlerine karşı mukaddes inkılâbıdır. Tevbenin mahiyeti budur. Şimdi, bu pişmanlık ve düğüm noktası insanda nasıl meydana gelir?


Bismillahirrahmanirrahim

Bir önceki bahsimiz ibadet ve dua hakkında idi. İki önce arz etmiştim ki; eğer ibadet ve ubudiyet (Kulluk) doğru bir şekilde gerçekleşirse, ister istemez insanın Zatı akidesi ilahi'ye gerçek bir yakınlığını gerektirecektir, insan ubudiyet, vasıtası ile her hangi mecazi bir sahibe olmaksızın, Allah'a yakınlaşır. Başka bir deyimle ubudiyet; (Allah'a kulluk etmek) bir «Sülük» (dinî terimde Allah'a yakınlaşma davranışı diye bilinmektedir) tür, harekettir, Allah'a doğru gidiştir.

Bu gece «Sülük»ün ilk durağı hakkında konuşmak istiyorum. însan eğer Allah'a yakınlaşmak istiyorsa mutlaka bu durak, bu nokta ve bu merhaleden başlamalıdır. Bize gereken de budur zaten. Bu yolda hiç bir adım atmayan bizler için, saliklerin yüce makamı hakkında konuşmak yarar sağlamaz. Ama eğer amel ehli isek; Allah'a yakınlaşmak için ilk olarak hangi duraktan geçmemiz gerektiğini bilmemiz gerekiyor. Hangi merhaleyi katet-meli, ibadet ve ubudiyete nereden başlamalıyız?

Allah'a yakınlaşmanın ilk durağı Tevbedir.

Bu geceki konuşmamı Tevbe hakkında sürdürmek istiyorum.

Tevbe ne demektir? Psikolojik açıdan Tevbe insan üzerinde nasıl bir durum meydana getirir ve manevi açıdan ne gibi yararları vardır. Birçoğumuzun görüşünde Tevbe çok normal bir iştir. Hiç bir zaman Tevbeyi psikolojik açıdan incelemeyi düşünmemişiz. Aslında Tevbe, insanların hayvanlara karşı taşıdığı özelliklerden biridir. Yani insanın sahip olduğu, özellikler, istidatlar ve seçkinliklerin hiç biri hayvanlarda mevcut değildir, İnsanda mevcut olan bu yüce istidatlardan biri de Tevbedir. «Tevbe»; (anlamım ileride genişçe açıklayacağım) «Estağfirullahe Rabbi ve etübü îleyhi» cümlesini dille söylemek değildir. Tevbe; İnsanda meydana gelen, psikolojik, Ruhî bir durum, ruhî bir inkılaptır. Estağfirüllah... cümlesi bu durumu beyan eder, bu durumun kendisi değildir. Bunun gibi birçok deyiş vardır ki, gerçeğin kendisi değil gerçeğin açıklayıcısıdır. Biz günde bir kaç kez? «Estağrifüllah...» söylüyorsak, günde bir kaç kez Tevbe ettiğimizi sanmayalım. Eğer günde bir kere gerçek tevbe etmiş olursak muhakkak ki Allah'a yakınlaşmak için • bir merhale kat etmiş oluruz.

Bu konuya bir önsöz söylemek istiyorum dikkat buyurun!

Cansız varlıklar, bitkiler ve hayvanlar arasında belli bir fark vardır. Şöyle ki; Cansız varlıklar, hareket ettikleri yönde, kendi iradeleri ile yön değiştirme istidadına sahip değiller. Yer küresinin güneş etrafında ve kendi etrafında dönmesi gibi. Veya diğer yıldızların hareketi gibi Veyahut yukarıdan atacağınız bir taşın yere-inerken kat ettiği hareket gibi. Bu kesindir. Yani; yukarıdan bıraktığınız taş belli bir yöne doğru hareket etmektedir. Bu taşın kendiliğinden yön değiştirmesi mümkün değildir. Taşın yönünü değiştirmek için harici bir etkenin bulunması gerekir. Bu etken ister cisim olsun ister dalga. Meselâ uzaya gönderilen bir «Apollo» : Hareket ettiği yönde hiçbir zaman içten bir değişiklik kaydedemez. Ancak dıştan yönlendirilmesi gerekir. Ama canlı varlıklar hareket yönlerini değiştirme istidadına sahiptirler. Yani yaşamları ile bağdaşmayan şartlarla karşılaştıklarında yönlerini değiştirebilir. Bu durum hayvanlarda çok açıktır. Örneğin bir koyun veya güvercin hatta bir sinek bile hareket ederlerken bir zorlukla karşılaştıklarında derhal yön değiştiriyorlar. Yüz seksen derecelik bir dönüş yapabilirler. Yani, önceki hareketinin tam tersine hareket edebilirler. Bitkiler de böyledir. Ağaçlar ve bitkiler belli şartlarda ve sınırlı olarak içlerinden kendilerini yönlendire-biliyorlar. Yer altında hareket eden bir ağaç kökü sert bir kayaya vardığında kendi yönünü değiştirebiliyor. Artık daha fazla gidemeyeceğini anladığında yönünü değiştiriyor. Açıktır ki, insan da bitki ve hayvanlar gibi yön değiştirebilir.

Tevbe, İnsanın yön değiştirmesidir. Ama bitki gibi sade bir yön değiştirmek değil veya hayvanın yön değiştirmesi gibi değil. Bu sadece ve sadece insana özel bir yön değiştirmedir.

Tevbe, bir nevi iç inkılâptır, bir çeşit kıyamdır. Bir çeşit inkılâptır: İnsanın kendisinden kendisine karşı yapılan bir kıyam. Bu insana özel bir yön değiştirmedir. Bitki yönünü değiştiriyor, ama kendisine karşı hiçbir zaman kıyam etmez. Bu ilginç yetenek bitkilerde var, cansız varlıklarda yoktur. Hayvanlarda da var. İnsanda ise daha da ilginç bir yetenek vardır. Kendi içinde kendisine karşı ayaklanıyor. Gerçekten ayaklanıyor. Kendisine karşı inkılâp ediyor. Örneğin bir memlekette bir grup insan ülke yönetimini ele alıyor. Bir süre sonra ayrı bir grup onlara karşı devrim yapıyorlar. Hiç bir mani yoktur, onlar ayrı bir grup ayrı insanlardı. Bunlar da ayrı bir grup ayrı insanlardır. Onlar bunlara zulüm etmiş, haksızlık etmiş, bunların isyanına, ayaklanmasına sebep olmuş, bunlar da ayaklanmış, isyan etmişler. Aniden bunlar devrim yapıyor ve ülke yönetimini ele geçiriyorlar. Bu gayet normaldir. Ama insanın kendi içinden kendisine karşı kıyam etmesi ayaklanması nasıl gerçekleşebilir? Olur mu ki, bir şahıs kendisi kendisine karşı ayaklansın? Evet, olur. Nedeni şudur ki, tek bir şahıs tek bir gövde değil mürekkeptir basit değil. Yani, bu şurada tek başımıza oturduğumuzda, aynen hadisi şerifin tabiri ile bir cansız oturmuş, bir bitki oturmuş, şehvetli bir hayvan, yırtıcı bir hayvan, bir şeytan, bir melek oturmuştur sanki, şairlerin dediği gibi tüm hasletler onda bir araya gelmiştir. Yani insan bir oluşumdur. Bazen, Domuzun sembolize ettiği şehvetli hayvan, insan vücudunun tüm kontrolünü ele geçiriyor, diğer şeytanî ve melekî sıfatlara fırsat vermiyor. Bir anda bunların biri tarafından ona karşı ayaklanma oluyor. Her şey alt üst oluyor ve insan vücudunda yeni bir yönetim ortaya çıkıyor. Günahkâr insan, vücudundaki aşağılık sıfatlar (hayvan veya şeytanın) kendisine musallat olandır. Burada bir takım melekler de mahpustur, burada bütün bir güç tutukludur. Tevbe, yani iç ayaklanma; İnsan vücudunun yüce ve ulu makamları, insan vücuduna hükmeden alçak ve kötü makamlara karşı inkılâp yapıyor ve vücut iç yönetimini ele geçiriyor. Onları hapsediyor, kendi güçleri ile kendi orduları ile kontrolü ele geçiriyorlar bu bir halet (durum) dir; Hayvanlarda ve bitkilerde yoktur. Aynı şekilde akside mümkündür. Yani insan vücudundaki alçak ve kötü makamlar, ulu makamlara karşı ayaklanıp devrim yapar, iyi hasletleri yakalayıp hapseder ve vücut iç yönetimini ele geçirir. Eğer tecrübe etmişseniz: Bazı kişiler eğitim, metodunu bilemiyorlar. İnsan eğitiminde tüm bu güçlerin birer hikmet olduğunu bilmiyorlar. Eğer bizde şehvani istekler varsa, anlamsız ve boşuna değildir. Biz bu şehvani istekleri tabii ihtiyaç kadar doyurmalıyız. Bunun bir sınırı var, bir hakkı var, bunların hakkını miktarınca vermek gerekir. Meselâ diyelim ki siz evinizde bir hayvan, at, eşek, köpek veya kedi saklıyorsunuz. Atı binmek veya köpeği bekçilik için besliyorsunuz. Bunların yiyeceğe ihtiyacı var, yiyeceğini vermelisiniz. Şimdi, bazı yanlış tutumlu insanlar vardır ki, kendilerine veya bakmakla yükümlü bulundukları çocuklarına baskı yapmaktadır. Çocuk oyun oynamaya ihtiyaç duymaktadır. Bu oynama ihtiyacı Allah'ın bir hikmetidir. Çocuk, vücudunda biriken enerjiyi sadece oynamakla tüketebilir. Çocuk oynamak için özel bir istek duymaktadır. Bazı insanları görüyoruz ki, çocuğumu eğitmek istiyorum diyor. Peki nasıl eğiteceksin? Beş altı yaşındaki çocuğun oyun oynamasına izin vermiyor, gittiği her yere çocuğunu da götürüyor eğitiyorum diye. Gülmesini önlüyor, yemesini önlüyor veya bazı insanlar vardır ki; (Biz görmüşüz) meselâ kendisi din âlimidir, sekiz yaşındaki çocuğuna da din adamı elbiseleri giydiriyor, kendisi gittiği her yere çocuğunu da götürüyor. Çocuk böylece tabii ihtiyaçları giderilmeden büyüyor. Bu çocuğa hep; Allah, kıyamet cehennem ateşinden söz etmişler. Çocuk bu şekilde büyüyüp yirmi beş yaşma geldiğinde görüyorsunuz ki, vücudunda birikmiş bu güçler, doyurulmamış şehvetler, giderilmemiş istekler birden bire zincirleri koparıyor. Babasının telkini ile oniki yaşındayken namazları yirmi dakika süren gece namazlarını bile ihmal etmeyen bu çocuk, yirmibeş yaşında fasık bir facir olup çıkıyor meydana. Neden? Çünkü siz, yüce ruhî makamlar bahanesiyle çocuğun diğer isteklerini ezdiniz. Elbette ki çocukta Allah duygusu, kıyamet ve ibadet duygusu vardır. Ama siz bu Allah ve ibadet duygusunu, diğer isteklerin önüne geçerek, hapsederek, inciterek, hakkını vermeyerek takviye ettiniz. Bu çocuk gençlik çağma geldiğinde bir fırsat kollamaktadır. Bir film seyrettiğinde veya bir kızla tanıştığında, o ana kadar hapsolunan duygular, istekler birden bire zincirleri koparıyor, babanın onun vücudunda yanlış kurduğu yapıyı yıkıp dağıtıyor, tam bir barut gibi patlıyor.

[segaleyn]

Ynt: Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

Tevbe, bunun tam tersidir. Günah işleyen, şehvet içinde yüzen, yırtıcılığın son haddine varan bir insan bütün bunlardan doymayınca birden bir patlama oluyor.

Ben de, sen de insanız. Bizim bir ağzımız yok. Eğer sadece yemek yemeğe j^arayan sadece bir ağzımız olduğunu sanıyorsan yanılıyorsun. Senin yüzlerce ağzın var.

Aşkın beş yüz başı var bu başında... Senin beş yüz başın var, beş yüzde ağzın var, bunların hepsine yemek yetişmeli. Bu ağızlarından biride ibadettir. Sen ruhunu ibadetle razı etmelisin yani; bu hakkı ona vermeli, bu hazzı ona tattırmalısın. Sen melekütî sıfatlı bir varlıksın, O âleme doğru uçmalısın. Bu meleği hapsettiğin zaman, nasıl bir rahatsızlıklar doğuracağını biliyor musun? Bazen görürsünüz ki, her şeye sahip olan bir genç bir bahaneyle intihar ediyor. Herkes diyor ki, neden intihar ettiğini bilmiyoruz. Efendim, bu çok anlamsız bir nedenden dolayı niçin intihar etsin? Bilmiyor ki onun vücudunda mukaddes güçler tutuklu idi, mahpus idi. O mukaddes güçler bu yaşam tarzından rahatsız oluyorlardı. Dayanamıyorlardı, neticede bu şekildeki bir kişinin her şeyi var ama eziyet çekiyor, rahatsızdır, mutsuzdur.

Görüyorsun ki, bağ, bahçe içinde yaşıyor, yaşamak için gerekli her şeye sahiptir, ama mutsuzdur, yaşamdan memnun değil:

Lezzet yolunu içte ara dışta değil, Saray ve köşklerde arayanı ahmak bil,

Çünkü bir takım lezzetler var ki içte onlarla ilgilenmeli dışta değil. Bunlar manevî lezzetlerdir.

Demek ki, «Tevbe»; İnsan ruhunun yüce, ulu ve mukaddes makamlarının, insanın hayvani ve alçak makamlarına karşı tepkisidir. «Tevbe; İnsanım melek sıfatlı güçlerinin, şeytanî ve yırtıcı sıfatlı güçlerine karşı mukaddes inkılâbıdır. Tevbenin mahiyeti budur. Şimdi, bu pişmanlık ve düğüm noktası insanda nasıl meydana gelir?

Evvelâ şunu bilmelisiniz ki; insan vücudunda; Bu mukaddes unsurları işlemez hale getirebilecek bir şeyler vuku bulsa veya, serbest olamayacak şekilde zincirlerle bağlanmış olsa, o insana Tevbe nasip olmaz. Bir ülkede inkılâp yapılabilmesi için bir takım temiz unsurların bulunması gerektiği gibi, insan vücudunda da temiz ve mukaddes unsurlardan bulunmalı ki, Tevbe edebilsin. Aksi takdirde hiç bir zaman Tevbe etmeye muvaffak olamaz.

însan hangi şartlarda dönüş yapar Tevbe eder? Eğer Allah'ı tanıyorsa O'na dönüş yapabilir. Eğer Allah'ı tanımıyorsa başka bir duruma düşer belki aklını oynatır, çıldırır veya başka bir duruma düşer.

Söyledik ki; «Tevbe.» bir çeşit tepkidir. Elinizdeki topu yere doğru vurduğunuzda tekrar size dönüyor, topun yere doğru hareketi sizin gücünüzle gerçekleşiyor. Ancak yerden yükselişi yere vurulmasının bir tepkisidir. C bir fiildir, bu ise tepki, yere vurduğunuz top ne kadar havalanır? Bu, o fiilde kullanılan gücün miktarına veya yerin sertlik derecesine bağlıdır. Yer ne kadar düz ve sert olursa tepki de o kadar fazla olur. Demek ki tepkinin ölçüsü, sizin kullandığınız güç miktarı ve yüzeyin düzlük ve sertlik derecesine bağlıdır.

İnsan ruhunun günahlara karşı tepkisi iki şeye bağlıdır: Birincisi fiilin şiddetine, yani günahın şiddetine ruhumuzun alçak sıfatlarının, ruhumuzun ulvi makamlarına indirdiği darbenin şiddetine bağlıdır. Eğer insanın işlediği günah daha az ve küçük olursa, insan ruhunda daha az tepki meydana gelir, günah büyüdükçe tepki de büyür. Bu nedenledir ki, cani ve taş yürekli insanların bile işledikleri cinayet çok büyük ve korkunç ise ruhu tepki gösterir. Hiroşima'ya Atom bombası atan pilotu göz önüne alalım: Bombayı Hiroşima'ya attıktan sonra dönüp yaptığı işe bakıyor; Bir şehri topyekûn harabeye çevirmiş, kadın, erkek, çocuk, yaşlı hepsi cehennem ateşinde yanıyor. Oracıkta vicdanı sızlamaya başlıyor, harekete geçiyor, hâlbuki böyle kişileri genellikle en acımasız ve taş yürekli insanların içinden seçiyorlar. Ülkesine döndüğü zaman çiçeklerle karşılıyorlar, boynuna çiçek takıyorlar, terfi ettiriyorlar, madalya veriyorlar, aylığını artırıyorlar, fotoğrafını gazetelerde yayınlıyorlar. Ama suç ve günah O kadar büyüktür ki; vicdan bunun gibi bir taş yürekliyi bile sızlatıyor. Yani ruha inen darbe o kadar şiddetlidir ki, böyle acımasız bir insanın bile ruhunda tepki icat ediyor. Bu adam toplantılarda oturduğu zaman yaptıklarını gülerek anlatıyor; Böyle yaptım, şöyle yaptım, ama yatağına çekilip tek başına kaldığı zaman, birden bire nasıl bir cinayet işlediğinin farkına varıyor: Eyvah ne büyük bir cinayet işlemişim? Aynı adam neticede delirip tımarhaneye kaldırılıyor. Neden? Çünkü cinayet çok büyüktür. "

İnsan ruhunun tepki göstermesinin ikinci unsuru da, darbe inen yüzeyin, düz ve sert olmasıdır. Yani insanın vicdan, iman ve fıtratının güçlü ve sağlam olmasıdır. Bu durumda darbe zayıf olsa bile tepkisi fazla olacaktır. Bunun içindir ki, güçlü ve sağlam imana sahip olan kişiler, çok küçük günahlar, hatta günah sayılmayan mekruhları bile işlediğinde ruhu tepki gösterir. O ameller ki, ben ve siz günde yüzlercesini işliyor ve bir günah işlediğimizin farkına bile varmıyoruz. Ama temiz insanlar, bir mekruh davranışta bulunduklarında peş peşe Tevbe ediyorlar. Üstadım Hacı Mirza Ali Ağa Şirazi İsfahanî (geçen ramazan ayında da kendisini rahmetle andım) çok çok büyük bir maneviyat sahibi idi. Ömrümde gördüğüm en büyük mana ehli idi. Bir gece Kum'da benim misafirimdi. Bizi birlikte ehli füzeladan birinin evine davet ettiler. Bazı şair ve edebi kişilerin de bulunduğu o davet şiir ve edebiyattan söz açılmıştı. Ben o gece bu zatın nasıl bir şiir ve edebiyat ehli olduğunu yeni anlıyordum. Diğerleri, Hafız ve Sadi'den bir şiir okurken, oda başka bir şiir okuyordu. Bu şiir o şiirden daha güreldir, anlamı daha geniştir, falan böyle demiş, filan, böyle demiş... Şiir okumak günah değil hele bu tür şiirler hiç günah değil, ancak gece şiir okumak mekruhtur. Allah şahittir ki, dışarı çıktığımızda bu adam titriyordu: «Kendi kendime geceleri şiir okumayacağım diye söz veriyorum. Yine de önüne geçemiyorum» diyordu. Durmadan istiğfar ediyordu; Sanki büyük bir günah işlemiş gibiydi. Allah göstermesin biz içki içmiş olsak belki bu kadar üzülmezdik. Bu tür şahıslar Allah'ın sevgilisi oldukları için Allah tarafından özel bir mükâfat kazanmaktadırlar. Ben ve sen bu mükâfata lâyık bile değiliz. Bu adam her gece sabah ezanına en az iki saat kala uyanıyordu. «Allah dostları gece uyumazlarsın anlamını o zaman anladım. İbadetin ne demek olduğunu orada anladım. Allah'ı tanımanın, Tevbe etmenin anlamını onda buldum. Bu zat o gece uyandığında sabah ezanı vakti idi. Allah cezalandırmıştı onu. Bizi de uyandırdı; İşte dün geceki şiirlerin eseri budur dedi. İşte bundan böyle sağlam bir imana sahip olan bir ruh, en ufak bir darbeye karşı, yani ruhun kötü duygularının ulvî duygulara karşı giriştişi en ufak bir saldırıya dahi tepki gösteriyor, rahatsız oluyor, hatta cezalandırılıyor. Şöyle ki, gecenin iki saatini şiir okumakla geçiren bir adam, Allah'la iki saat münacat etmeğe layık değildir.

[segaleyn]

Ynt: Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

Size başka bir misal arz edeyim: Çok temiz bir aynayı, iyice silerek, çok beğendiğiniz temiz bir havada bir masanın üzerine bıraksanız, bir saat sonra üzerine toz konduğunu göreceksiniz. Bu tozu siz önceden fark etmiyordunuz, masanın üzerinde duvarda da fark etmiyordunuz. Duvar ne kadar kirli olursa, siyah lekeleri o kadar az gösterir. Bir de siyah olursa, gaz lambasının isini bile fark ettirmez.

Yüce İslâm Peygamberi 25 kere istiğfar etmeden bir mecliste oturmazdı. Nedir bütün bunlar? Biz ne diyoruz ne anlıyoruz. Buyuruyordu ki, kalbimin üzerinde bulanıklık eserleri görüyorum, bu bulanıklığı gidermek için günde yetmiş kere istiğfar ediyorum. Nedir bu bulanıklık? Bu bulanıklık bizim için bir aynadır, bir nurdur. O'nun açısından bulanıklıktır. O bizimle konuştuğu zaman, Allah için bizimle kavuşmuş olsa bile bizim vücudumuzun aynasında Allah'ı görse bile bu onun nazarında bulanıklıktır.

«Ümmü Seleme» ve diğerleri demişlerdir ki; Hazretin vefatına iki ay kala istiğfar etmeden hiç bir yere oturmuyor ve hiç bir yerden kalkmıyordu. Neden Peygamber, her an teşbih ediyor, istiğfar ediyordu.

Ama biz bedbahtların kalbi, kara bir duvar gibidir. Hep günah üstüne günah işlememize rağmen ruhumuzda en ulak bir tepki göstermiyor. Bilmiyorum, ruhumuzun melekleri nerede ve ne kadar hapsolmuşlar? Nasıl bir zincirle bağlanmışlar ki, en ufak bir sarsıntı duymuyor. Efendiler, ubudiyetin ilk durağı Tevbedir. Eğer ruhunuzda bir sarsıntı, bir pişmanlık görüyorsanız, geçmişinizi karanlık, şimdiye kadar kat etmiş olduğunuz yolun yanlış ve kötü olduğunu anladıysanız, Allah'a doğru dönmeniz gerektiğini hissettiyseniz; İbadet ve ubudiyetin ilk durağına varmış sayılırsınız, oradan başlayabilirsiniz. Eğer bayırsa, hayır...

Bir kişi Hz. Ali (A.S.)'ın huzuruna gelerek, ya Ali! Bana nasihat et dedi. Hz. Ali ona çok nasihat etti. Ben sadece ilk iki cümlesini arz ediyorum: Buyurdu ki, sana nasihatim şudur : «Ahirete ümit bağlayıp ta, oraya amel-siz gitmek isteyenlerden olma.» Biz de sadece Ali bin Ebu Talib'i sevmenin yeterli olduğunu söylüyoruz. Üstelik bizim sevgimiz gerçek sevgi değil, eğer gerçek sevgi olsaydı amelle birlikte olurdu. Zahiri bağlılığın yeterli olacağını sanıyoruz. Yalandan İmam Hüseyin'e ağlamanın yeterli olacağını sanıyoruz. Eğer senin Ali (A.S.)a olan sevgin amel etmeye sürüklüyorsa, bil ki bu sevgin sadık ve gerçektir. Eğer imam Hüseyin'e ağlaman seni amel etmeye sevk ediyorsa, o zaman bil ki, gerçekten Ali oğlu Hüseyn'e ağlıyorsun. Eğer değilse, demek ki şeytanı aldatıyorsun, İkinci cümle şudur : Ey şahıs! Vücudunda Tevbeyi hissedip de henüz erkendir, daha vakit var, diyenlerden olma. Ey kardeş! Eğer bugün Ali yaşasa, ben ve sen huzuruna gittiğimizde bize nasihat öğütecektir. Efendim, ne zamana kadar, daha erkendir, zamanımız var diyeceğiz. Henüz biz genciz, yirmi yaşındaki bir gencin Tevbe etme zamanı mı? Ne kadar ilginçtir ki, bazı yaşlı kişiler, genç bir adamın ibadete yönelerek, günahlarının farkına varıp Tevbe ettiğini, pişmanlık duyduğunu görünce diyorlar ki; daha sen gençsin, bu sözlerin zamanı değil. Hâlbuki gerçek Tevbe etmek için en uygun zamandır. Bir ağaçtan yeni ve yaş iken daha kolay eğilir. Büyüdükçe, kurudukça sağa sola eğilmesi güçleşir. Kim bu gence yaşlanıncaya kadar, yasayacağını garanti eder? Gençken daha erkendir diyoruz, yaşlandığımız zaman, hiç bir günah işlemeye gücümüz yetmediği zaman Tevbe ediyoruz. Ama yanıldığımızı, yanlış davrandığımızı bilmiyoruz. O zaman, Tevbemiz Tevbe sayılmaz. O zaman artık Tevbe edecek imana sahip değiliz. Günah işleye, işleye belimiz bükülmüş, kalbimiz Tevbe etmeye hazır değil. Bir gencin gönlü Tevbe etmek için yaşlının gönlünden daha hazırlıklıdır.

Mevlana bu konuda bir misal veriyor: Bir şahıs halkın yolunun üzerine bir diken ekmişti. Diken yeşerdi ve büyümeye başladı. Dikeni kopar dedikleri zaman, daha erkendir, diken ağacıdır, koparılır diyordu. Bir süre sonra yine henüz erkendir gelecek yıl koparırım diyordu. Yıllar geçtikçe diken ağacı büyüyor. Ancak dikeni koparıp, sökecek olan yaşlanıyordu. Yine de koparmıyordu. Erkendir, erkendir diyordu. Yıllar geçerken, diken ağacı biraz daha büyüyor, kök atıyor, gövdesi kalınlaşıyor, dikenleri sertleşiyor, tehlikesi daha da artıyordu. O şahıs ise gittikçe yaşlanıyor, gücü azalıyor ve çöküyordu.

Söylemek istiyor ki; kötü huylar ve kötü ahlâk günden güne, diken ağacı gibi vücudunda büyümekte, gelişmekte, daha fazla kök atmakta, gövdesi kalınlaşmakta, dikenleri daha sert ve tehlikeli olmaktadır. Ama sen günden güne yaşlanmakta ve gücün eksilmekte ve zayıflamaktasın. Fakat sen bugün genç ve güçlüsün. İstersen, yeni bir fidanı kökünden söker atarsın. Ancak güçsüz bir ihtiyar olduğunda köklü bir ağacı söküp atamazsın, gücün yetmez.

Allah'a andolsun ki, bir günde bir gündür, bir saatte bir saattir, eğer bir gece dahi ertelemiş olsak hata yapmış sayılırız. Bu gece Ramazan ayının yirmi üçüdür, yarın gece kadir gecesidir deyip de yarın geceye bırakmayın. Hayır, bu gece, yarın geceden iyidir. Bu saat, sonraki bir saatten iyidir. Her an bir sonraki andan iyidir İbadet Tevbesiz olmaz. Önce Tevbe etmelisin. Biz Tevbe etmeden namaz kılıyoruz, oruç tutuyoruz, Tevbe etmeden hacca gidiyoruz. Kur'an okuyoruz. Tevbe etmeden zikrediyor, zikir toplantılarına katılıyoruz. Ne oluyor efendim? Allah'a andolsun ki; Tevbe ediniz, Tevbe ederek bir gün namaz kılınız. O bir gün sizi on yıl öne götürecek, sizi Allah'a yakınlaştıracaktır.

Bir kişi Hz. Ali (A.S.)'ın yanında istiğfar etti. O da bizim gibi «Estağfirullah Rabbi ve etübü ileyh» demekle Tevbe ettiğini sanıyordu. Hz. Ali. Bu şahsın ne kadar bedbaht olduğunu anlamış ve çok ender görülen sinirli bir halle : «Anan yassına otursun, bilir misin istiğfar ne demektir? İstiğfar ulu kişilerin sahip olduğu bir derecedir. Tevbe mukaddes bir haldir.» Siz de Tevbe ediniz, kendinizi mukaddes bir ortamda bulursunuz. Allah'ın inayet ve lütfü ruhunuza serinlik kazandırır. Sanki bir grup meleğin sizi sardığını hissedersiniz, temizlenmiş olursunuz. Çünkü insan Tevbe halinde, egoistlikten uzak olur, kendini kontrol eder, günahlarını dikkate alır. İslâm’da denilmiştir ki, eğer Tevbe etmek istiyorsan, Molla’nın (Din adamı) yanma gitmen günahlarını ona söylemen gerekmez. Günahlarını sadece kendi Allah'ına söyle, itiraf et. Neden bir beşere ikrar edesin? Allah buyuruyor ki: «Ey benim israfçı kullarım (günahkâr kullarım) benim rahmetimden ümidinizi kesmeyin, gelin bana doğru (Tevbe kanalıyla, Tevbe fezasına girin) ben sizi affede-derim.» Şu Hadisi Kudsi'ye bakın ne kadar güzel anlatıyor Tevbeyi: «Benim yanımda günahkârların iniltisi, tesbih edenlerin tesbihinden daha sevimlidir.» Gidin, Allah'ın dergâhına nâle edin, bu gece, yarın gece, her gece günahlarınızı hatırlayın, günahlarınızı kimseye söylemeyin zira günahı başkasına söylemekte günahtır. İçinizde kalsın kendiniz biliyorsunuz ya, siz kendiniz yargıç olun, kendinizi, kendiniz cezalandırın. Günahlarınızı göz önüne alın, Allah'ın huzuruna götürün, suçlarınızı söyleyin O'na, inleyin, bağışlanma dileyin Allah sizi bağışlar, ruhunuzu tertemiz eder. Gönlünüze sefa inayet eder, kendi lütfundan size bahşeder. İşte o zaman vücudumuzda bir zevk, bir lezzet icat olur. İbadetin tatlılığını tadarsınız. İşte o zaman günahlar nazarınızda küçülür, küçülür ve bir daha günah işleme isteğiniz olmaz. Artık filan şehvet filmini bir daha izlemezsiniz, başkalarının namusuna dokunmazsınız, gıybet etmez, yalan söylemez halka iftira etmezsiniz. Bütün istekleriniz iyi ve temiz işlere olacaktır.

Bakınız şu en iyiler en temizlere. Allah ile konuşmaktan zevk alıyorlar. Hep kendi suçlarını, kendi ihmallerini dile getiriyorlar. Onların günah diye dile getirdikleri şey bize nispeten, iyiyi terk etmeleridir. Ebu Hamza duasını okuyun. Bakın ki, bu duada Hz. Ali Bin Hüseyin (A.S.) Allah'ı ile nasıl konuşuyor? Nasıl inliyor? Ebu Hamza duası baştan sona Ali Bin Hüseyin'in iniltisi dir. Bu, Allah'ın temiz kulunun iniltisini tanıyalım biraz. Bunlar Allah ile konuştukları zaman, kenar fakirliklerini, yokluklarını, ihtiyaçlarını, küçüklüklerini, ihmallerini dile getiriyorlar. Hep diyorlar: Allah'ım biz hep ihmal ediyoruz, sen lütfet, merhamet et. Âli Bin Hüseyin şöyle diyor: Allah’ım! Mevlam! Gözüm günahlarıma takıldığında bir korkudur içimi kaplıyor. Ama sana bakıp rahmetini gördüğümde rica ve ümit ışıkları beliriyor kalbimde. Ben her zaman korku ile ümit arasındayım; bir gözümle günahlarıma baktığımda korku beni sarsıyor, ancak diğer gözümle sana baktığımda ümit bana galip oluyor... Evet onlar böyleydiler

[segaleyn]

Ynt: Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

Tasua günü, Ömer Saad ordusu Ubeydullah Ziyad emriyle saldırıya geçti. Hemen o gece İmam Hüseyin (A.S.) ile savaşmak istiyorlardı, imam Hüseyin Kardeşi Ebul fazl aracılığı ile O geceyi mühlet vermelerini istiyor. Bu gece bana müsaade etsinler, yarın savaşırım. Ben teslim olanlardan değilim, savaşırım. Ancak bu ge-cî bana mühlet versinler. Daha sonra, Hüseyin zaman geçiştirmek istiyor demesinler diye kardeşine şöyle diyor: Kardeş Allah biliyor ki, ben O'nunla münacat etmeyi severim. Bu gece ömrümün son gecesi olarak Allah'ımla münacat etmek istiyorum. Bilseniz, o Aşura gecesi nasıl bir geceydi? Miraç gecesiydi. O gece kendilerini temizliyorlardı. Tanzif adında bir çadır vardı bir kişi içerde iki kişi de dışarıda nöbet tutuyorlardı. Zahiren dışındakilerden biri Büreyr idi. Şaka yapıyordu. Arkadaşı bu gece şaka gecesi değil diye söylediğinde; Bende aslında şaka ehli değilim ancak bu gece şaka gecesidir, dedi.

Hz. Hüseyin (A.S.) : Bu gece, Tevbe istiğfar etmek istiyorum diyordu. Acaba bizim Tevbeye ihtiyacımız yok mudur? Onların ihtiyacı varda, bizim ihtiyacımız yok mudur? Evet, Ali oğlu Hüseyin o geceyi böyle geçirdi. İbadet etti, kendisi ve ailesinin işleriyle ilgilendi. O gece ashabına meşhur «Garira» hitabesini okudu.

Size, Kerbela'da gerçekleşen, makbul bir Tevbe ve çok çok ciddi bir Tevbekardan bahsedeceğim: Hürr Bin Yezit Riyahi. Hürr, cesur ve güçlü bir insandı. Übeydullah Bin Ziyad, İlk olarak İmam Hüseyin'in karşısına bin asker göndermek istediğinde, komutanlığa onu seçmişti. Hürr, peygamber ailesine zulüm ve eziyet etmişti. Arz etmiştim ki; günah ne kadar büyük olursa vicdanın tepkisi de o kadar büyük olur. Bakınız ruhun ulu makamları, alçak duygulara nasıl bir tepki gösteriyor? Ravi diyorki; Hürr bin Yezid Riyahi'yi Ömer Sa’d'ın ordusunda söğüt gibi titrediğini gördüm. Çok hayret etmiştim, yanma giderek, ben seni çok cesur biri olarak tanırdım, Küfe'de en cesur kimdir deselerdi seni gösterirdim. Sen nasıl korkarsın, vücudun korkudan titrer? dedim. Bana dedi ki: Ben kendimi iki yolun başında görüyorum, bir tarafta cennet, diğer tarafta cehennem. Bilmiyorum bundan mı gideyim ondan mı? Ama sonunda cennet yolunu tuttu. Kimse amacının ne olduğunu anlamayacak şekilde atını ordu dışına sürdü. Artık kimsenin önüne geçemeyeceği bir yere geldiğinde aniden atını kırbaçladı, imam Hüseyin'in çadırına varıyor, imam Hüseyin'in yanma yaklaştığında söylediği ilk cümle şuydu: Bu asi köpeğin Tevbesi kabul olur mu? Buyurdu evet tabi ki kabul olur. Hüseyin'in keremini görün: Efendi, bu ne Tevbedir? Bizi bu duruma sen sürükledin, şimdi Tevbe mi ediyorsun? Ama Hüseyin böyle düşünmüyor, o hep halkı hidayet etme düşüncesindedir. Eğer bütün gençleri öldürdükten sonra, Ömer Sa’d'da Tevbe ediyorum deseydi Tevbesi kabul edilirdi. Çünkü Yezit, Kerbela olayından sonra Şam'da Hüseyin oğlu Ali'ye, acaba ben Tevbe edersem kabul olur mu? Diye sorduğunda, O evet kabul olur demişti. Ama Yezit Tevbe etmedi Hürr, İmam Hüseyin'e, ağam izin ver meydana gidip canımı sana feda edeyim, dediği zaman imam Hüseyin, sen-benim misafirimizsin, atından in misafirimiz ol buyurdu. Hürr; İzin verirseniz ben gideyim daha iyidir dedi. Bu adam utanıyordu. Neden? Çünkü kendi kendine şöyle diyordu: Allah'ım ben senin sevdiklerini titreterek, Peygamberinin evlatlarını korkuttum. Bunun için imam Huseyn'in yanında oturmaya razı olmadı. Çünkü İmam Hüseyin'in çocuklarını görürse utançtan boğulacağını düşünüyordu.

Bütün Kâinatı yaratan, âlemlerin Rabbine hamd olsun, Salât ve Selâm'ı O'nun kulu, habibi, sırrının koruyucusu, emirlerinin tebliğlisi yüce Peygamberimiz Hz. Muhammed (S.Â.A.)e ve onun temiz evlatlarına olsun.

Eûzü billahi mineşşeytaniraciym : «Rabbimiz, biz nefislerimize zulmettik, eğer bize rahmet edip günahlarımızı bağışlamazsan, muhakkak ki, hüsrana uğrayanlardan oluruz.» (A’raf: 23)

Geçen geceki konumuz Tevbe hakkında idi. Arz ettik ki, Tevbe ibadet ehlinin ilk durağıdır. Eğer, bir kimse Allah'a yakınlaşmak istiyorsa, önce karanlık geçmişinden sıyrılıp Tevbe etmelidir.

Hz. Ali (A.S.)'ın, Tevbenin şartları ve merhaleleri hakkında buyurduğu açıklamayı beyan edeceğime dair söz vermiştim. Hazret'in sözüne geçmeden önce mukaddime olarak bir soruya cevap vermek istiyorum. Soru şudur: Tevbe ne zaman kabul edilir? İnsan ne zamana kadar Tevbe edebilir?

İnsan, hayatta olduğu sürece, ölüm kendisini yakalayıncaya kadar Tevbe edebilir. Ancak, insan ölümün pençesinde kıvranırken ve artık hiç bir ümidi kalmamışken yaptığı Tevbe kabul edilmez. Yani, hadis diliyle «Muayyen Saat» diye tabir edilen ve son, yani insanın ölümü ve başka bir dünyayı gözüyle gördüğü an İnsanın hâlâ yaşamasına rağmen, öbür dünyayı da gördüğü andan önceki Tevbesi kabuldür. Ama O anda yapılan Tevbenin anlamı yoktur. İnsan, her ne kadar orada Tevbe edebilecek durumda olamayacağına rağmen, Tevbe ettiği var sayılırsa bile kabul olmayacaktır. Çünkü bu gerçek Tevbe sayılmayacağı gibi sadece zahiri bir olay olacaktır. Bu neden böyledir? Bunun cevabı, dün geceki konuşmamın tamamlayıcısıdır. Bu nedenle bu gece bu konuya değinmek istedim. «Muayyen» anda Tevbenin neden kabul olmadığı, Kur'ân-ı Kerim'de şöyle açıklanmıştır : «Bizim korkumuzu hissetikleri zaman, Allah'a iman ettik ve O'na şirk (ortak) koştuğumuz şeylere karşı kâfir olduk dediler» (Mü’min: 84) Yani, «bizim intikamımızı gördükleri zaman Tevbe etmek isterler, ancak Tevbelerini kabul etmeyiz.» İntikamımız erdiği vakit, İman edip Tevbe gösterisi yapmalarının yararı yoktur. Neden? Çünkü Tevbe sadece pişmanlık ve dönüş değildir. Yani, insanın herhangi bir nedenle yanlış yoldan dönmesi Tevbe sayılmaz. Tevbe; sadece ve sadece insan vücudunda bir iç inkılâbın gerçekleşmesi ile olur. Tevbe insan vücudundaki şeytanî ve şehvanî güçlere karşı ayaklanıp vücut yöntemine el koymakla olur. Kısacası, Tevbe insanın iç inkılâbıdır.

İnsan, ilâhî azabı görüp ölümün pençesine yakalandığını hissettiği zaman çaresizce iman ettiğinde bu iman mukaddes iç inkılâp değildir. Kur an-ı Kerim, firavun olayından bahsederken şöyle diyor : «O, boğulacağını anladığı vakit; Beni İsrail’in iman ettiği Allah’tan başka Allah olmadığına iman ettim, dedi» (Yunus: 90)

Firavun dünyada yaşadığı müddetçe, hiç bir istidlale kani olmaz. Hiç bir öğüdü kabul etmez, Söhre ile Musa arasında savaş başlatır, Söhre iman ederken o daha fazla tuğyan eder. Musa ve Kavmini yok etmek amacıyla onları takibe koyulur. Ancak, Nil'in sulan etrafını sarınca, artık hiç bir kurtuluş yolu kalmadığım anlar ve Musa'nın Allah'ına iman ettim der. İşte burada artık Tevbe kabul edilmez. Peki, neden Allah bu Tevbeyi kabul etmiyor? Hayır, tevbe olursa kabul eder, bu Tevbe değildir, mukaddes bir iç inkılâp değildir: Denizin ortasında, her tarafını suyla çevrili gören bir şahsın, vicdanı alt üst olmamış, Fıtratı canlanmamış, kendi aleyhine kıyam etmemiştir. Çaresiz ve muzdarip olduğu için teslim olmak zorunda kalıyor. Bu durumda ona derler ki, neden bir saat önce özgür iken böyle konuşmadın? Eğer bir saat önce özgür iken bunu söyleseydin, içinde mukaddes inkılâp gerçekleştiği anlaşılırdı. Ama şimdi bunu söylüyorsun, bu mukaddes inkılâp değil çaresizliktir. Dünyada, adaletin pençesine yakalandığından pişman olmayan bir cani var mıdır? Ancak bu pişmanlık ve ıslah olma değildir. Eğer cani yakalanmadan önce henüz cinayet işleme imkânı varken, cinayetten vazgeçiyorsa, içinde inkılâp gerçekleşmiştir. İşte bunun adı gerçek Tevbedir.

Demek ki, insanın ömrünün en son anında Tevbesinin kabul olmayışının nedeni, bunun Tevbe sayılmamasıdır. Ancak insanın öbür dünyada Tevbesinin neden kabul olmadığına gelince, bunun cevabı evvela; yukarıdaki cevaptan da anlaşılmaktadır. O dünyada da insan her şeyi gözüyle görmektedir. Orada da Allah'ım ben pişman oldum dediği zaman, bu bir gerçek pişmanlık değil, mukaddes iç inkılâp değildir.

İkinci olarak; insan öldükten sonra, ağaçtan kopan bir meyve hükmündedir. Meyve ağacın üzerinde iken, ağacın hükmüne tabidir. Eğer büyüyor, gelişiyorsa ağacın vasıtasıyladır. Eğer ona su ulaşıyorsa ağacın kökleri aracılığı iledir. Eğer hava alıyorsa, tatlılaşıyorsa yine ağacın vasıtasıyladır. Meyve ağaçtan kopar kopmaz tüm imkânlarını kaybediyor, bir saat öncesine kadar ağacın üzerinde bulunan yarı yetişmiş elma, ağacın üzerinde iken daha fazla büyüme, kızarma, tatlılaşma imkânlarına sahipti. Ama ağaçtan düşer düşmez bütün bu imkânlarını kaybediyor.

İnsan, tabiat ağacının dünya ağacının meyvesidir. Bizim için mevcut olan tüm imkânlar, bu dünyada mevcuttur. İyi olmamız bu dünyada mümkündür. Kötü ve daha kötü olmakta bu dünyada mümkündür. Biz bu dünyada olduğumuz müddetçe tabiat ağacının meyvesiyiz. Bu tabiat ağacının üzerinde olduğumuz sürece tüm imkânlara sahibiz. Eğer ibadet edersek, yetişmekte olan bir meyve gibi olgunlaşırız. Eğer günah işlersek, afete uğramış bir meyve gibi bedbaht oluruz. Tevbe de bu imkânlardan biridir. Tabiat ağacı yoluyla bize ulaşması gereken su ve gıda gibidir. Bu nedenledir ki, öldüğümüz zaman artık bize ulaşmıyor. Neden? Çünkü arz ettiğim gibi Tevbe mukaddes bir inkılaptır. Bütün değişiklikler, inkılâplar, yön değiştirmeler, hareketler bu dünyada olur. Yükselmek, düşmek, inmek bu dünyada olur. O dünyaya olur. O dünyaya ayak attığımız zaman her ne-redeysek, hangi yöndeysek, nereye doğru isek orada dururuz. Artık fiiliyat sona ermiştir.

Başka bir misal: Bir çocuk ana rahminde olduğu sürece anne vücuduna bağlıdır. Sağlığı ve hastalığı anne tarafından kaynaklanır. Ancak doğar doğmaz bağımlılığı sona erer. Onun yaşamına başka bir düzen hâkimdir. Artık bir an bile rahim düzeni ile yaşayamaz. Aynı şekilde insan bu dünyadan göç ettiği vakit, dünyası tamamen değişiyor. Bu dünyadaki düzenlerden zerre kadar yarar sağlaması mümkün değildir. Amel, Tevbe, ilerlemek, gerilemek, yükselmek ve düşüş kaydetmek, hepsi bu dünyaya aittir.

İşte Hz. Ali (A.S.) buyuruyor : «Ey insanlar bu gün amel günüdür, hesap değil, yarın ise hesap günüdür amel değil.» Dünyada hiç bir şekilde mükâfat yoktur demek istemiyor. Bu dünyada bazı ameller mükâfatlandırıldığı gibi, bazı amellerde cezalandırılır. Her türlü ameli Allah bu dünyada cezalandıracaktır sanmayın.

Binaenaleyh, insan bu dünyada hiç cezalandırılmazsa hesabının temiz olduğu anlamına gelmez. Veya insan bu dünyada her belâya duçar ise veya sel her şeyini aldı götürdüyse, bu amelinin her kötü olduğu anlamına mıdır? Yani, Allah onların hesabını bu dünyada mı görmüştür? Hayır, böyle değildir. İslam bize öğretmiştir ki, dünya amel yeridir, hesap ve teftiş yeri değil. Tersine ahiret sadece hesap ve teftiş yeridir o kadar. İnsan Tevbesinin ölümü idrak etmesinden önceye ait olduğunun, o anda Firavun gibi Tevbesinin kabul olmayacağının ve aynı şekilde öldükten sonra ahirette de Tevbesinin kabul olmayacağının ne demek olduğunu işte size arz ettim. O halde şu neticeye varıyoruz ki; Hz Ali'nin «bu gün amel günüdür» buyruğunu değerlendirerek bu fırsattan yararlanmalıyız. Henüz erkendir deyip Tevbeyi erteleyenlerden olmayalım. Henüz ömrümüz var, yüz gülden bir gül açmamış vaatleri şeytanın vaatlerindendir. İnsan hiç bir zaman Tevbeyi tehir etmemelidir.

Benim ön sözüm burada tamamlandı. Şimdi tekrar Hz. Ali (A.S.)'ın buyruğuna dönelim. Hz. Ali, huzurunda istiğfar eden bir şahsın gerçek istiğfar (Allah'tan af dileme) etmediğini, istiğfarın manasını dahi bilmediğini gördüğünde sinirlenerek; «Annen senin yasında oturup ağlasın, istiğfarın ne demek olduğunu biliyor musun? İstiğfar en yüce ilâhi makama erenlerin derecesidir. İstiğfar ve Tevbe altı ilke üzerine kurulmuş bir cümledir». İslâm uleması Hz. Ali'nin buyurduğu bu altı ilkeyi şöyle yorumlamıştır: İlk ikisi Tevbenin temelini, ikinci ikisi Tevbenin kabul olma şartını ve son iki Tevbenin kemale ermesinin şartını teşkil eder. Bu altı ilke şunlardır

[segaleyn]

Ynt: Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

Birincisi, geçmişe pişmanlık duymaktır. Tevbenin ilk şartı, geçmişte olan şeylere karşı pişmanlık duymak, içten rahatsız olmaktır. Ne demek yani? Yani, siz eski karanlık geçmişe baktığınızda, içinizde derin pişmanlık, olağanüstü bir üzüntü ve pişmanlık doğmalıdır. Yaptığınız işten ötürü kalbiniz ateş gibi yanmalıdır. Siz de görmüşsünüzdür ki, insan bazen kendisine yarar sağlayacak diye bazı işler görür, ama sonunda kendisine binlerce liralık zarar verdiğini anlayınca, ah ben ne yaptım diye üzülür. İşte buna pişmanlık diyorlar. Bazen bu pişmanlık o kadar derin oluyor ki, adam; efendim yaptığım işten dolayı o kadar pişmanım ki «eğer boynuzum olsaydı boynuz çıkarırdım.» Tevbe etmenin ilk şartı böyle bir pişmanlık duymaktır. Allah göstermesin, insan bazen günah işlediğinde, meselâ içki içtiği vakit birdenbire Kur'an'ın içki hakkında ne buyurduğunu hatırlıyor :

«Ey iman edenler; içki, kumar ve fal okları putperestlerin yaptıktan işler şeytan amelinden bir necis (pislik)tir. Eğer saadet ve mutluluk istiyorsanız; bunlardan uzak durunuz» (Maide: 90) İçki içmek saadet ve mutlulukla bağlaşmıyor. Kumar İslâm’da haramdır. Büyük günahlardandır, her ne şekilde olursa olsun Müslüman kumar oynamaz. Bizimki de Müslümanlık mı? İslâm’ın büyük günah saydığı davranışlarda bulunuyoruz. Şu bizim aramızda yaygın bulunan, gıybet ve töhmet hakkında Kur'an daha ne kadar feryat etsin. İnsan, halk arasındaki bir töhmetlerden taaccüp ediyor. Töhmetin ne demek olduğunu biliyor musunuz? Birine derecede iki büyük günahımız vardır; biri yalan söylemek ve diğeri gıybet etmek. Büyük günah, insana cehennem azabı kaşandıran bir günahtır.

«... Kiminiz de kiminizin gıybetini yapıp arkasından çekiştirmesin; hangi biriniz kardeşinin etini yemekten hoşlanır?» (Hucurat: 12) Ölü eti ne kadar nefret ettiricidir. Özellikle insan ölüyü tanıyor ve sevdiği biri ise... Bundan daha büyük bir tabir var mı? Töhmet gıybet ile yalan ikisi birlikte. Bu iki günah birleştiği zaman ismi töhmet oluyor. Ve töhmet aramızda ne kadar yaygındır. Hatta bazı kuru mukaddesçilik edenler, bir başkasına töhmet nispet vereceği zaman sözünün başına bir «söylüyorlar» kelimesi getiriverir. Suçu üzerinden atmak için. Allah'ı aldatabileceğimizi mi sanıyoruz? Falan adam böyledir, şöyledir diyorlar, diyoruz. Bunu bizden duyan bir başkası da; diyorlar ki, falan şahıs böyledir, şöyledir, diyor. Kur'an bunu da önlemiş, gıybeti büyük günahlardan addetmiştir.

«İman edenler hakkında kötü bîr sözü yaymak isteyenler, şiddetli azaba duçar olacaklardır.(Nur: 19)

Diğer günahlar da böyledir meselâ: gözüyle başkasının namusuna ihanet edenler bilmelidirler ki; Peygamberimiz «başkasının namusuna bakmakta zinadır.» buyurmuştur. Namaz kılmayanlar oruç tutmayanlar. Bilmiyorum biz nasıl Müslüman’ız. İnsan Ramazan ayında bu caddelerde yürümeye utanır, cadde ortalarında açıkça sigara içiyorlar. Her yıl da polis uyarıyor; «oruç yiyenlere itiraz etmeye kimsenin hakkı yoktur. Emniyetin kendisi bu işi yapıyor.» Şimdiye kadar bir tek polisin oruç yiyeni uyardığını görmedik. Açıkça oruç yemek, İslâm’a hakarettir. Yiyeceksen git evinde ye. Evinde orucunu yerken büyük bir günah işlemiş olursun. Ama halkın arasında açıkça yersen, hem orucunu yemiş hem de İslâm’a küfretmiş sayılırsın.

Tevbe ne demektir? Tevbe ederken, geçmişte yaptığımız gıybetlere, içtiğimiz içkilere, oynadığımız kumarlara, söylediğimiz töhmetlere, bayanlar da çıplak dolaşmalarına şöyle bir dikkat etmelidir. Yüce İslâm Peygamberi buyurdu ki; Ben Miraç’ta, saçlarından asılıp, ateşli kırbaçlarla kırbaçlanan kadınlar gördüm (7). Şaşırmış bir halde Cebrail'e sordum kimdir bunlar? Bana dedi ki: Saçlarını namahremden sakınmayan senin ümmetinin kadınlarıdır. O zaman hicapsızlık yoktu ya, ama Peygamber batını gözüyle gördü. Bütün bunlar bindörtyüz yıl önce kitaplara yazılmıştır. Buyurdu ki; memelerinden asılan kadınları gördüm bunlarda vücudunu namahremden sakınmayan ümmetimin kadınları idi. Bu dört günlük dünya insan için ne kadar değerlidir ki, insan bunun karşılığında ebedi azabı satın alıyor? Ne zamana kadar bu böyle devam edecek? Allah'a karşı ayaklanmalar, Peygamber'e küfretmeler ne zamana kadar sürecek? Bir memleket ki, baştan sona kadar Peygamber'e açıkça küfreden kitaplar yayınlanır, üstelik resmi numara da verilirse, yayın izni de verilirse, artık insan ne söyleyebilir? Kendinize gelin azıcık düşünün. Kalplerimizin Allah'ı anmak için yumuşayacağı, huşu edeceği, Allah tarafından hak olarak gönderilen Kur'an'a itina göstereceği eğitimlerine önem vereceği bir zaman değil midir? Hep muharrem ayı geliyor, toplantılar düzenliyor ve bir kaç damla gözyaşı akıtıyoruz. Vallahi bu yeterli değil. Kendimizi, İslâm’ımızı esaslı bir şekilde düşünmeliyiz. Çocuklarımız elden gitti toplumumuz elden gitti, bir şeyler düşünelim, Tevbe edelim.

Buyurdular ki: Her şeyden önce ruhun ateş almalı alevlenmeli, pişmanlık ve hasret içinde boğulmalısın. Günahlarını göz önüne getir. Yaptığın işleri hesapla, bak gör ki, günde kaç günah işlemişsin. Şeyh Bahaî bir mısrasında şöyle diyor:

Ceddin senin cennet mekân Âdem idi

Tüm kutsiler O'na secde ederdi

Bir günah işledi, yeter dediler

Günahkârsın, günahkâr git buradan dışarı

Sen, bir kaç günahla mı arzularsın,

Cennete girmeyi ey yüzü kara?

Tevbenin ikinci şartı nedir? : «Geri dönmemeğe azmetmek: Bir daha kötü bir iş yapmayacağına dair ciddi ve erkekçe bir karar almalısın. Sakın ola ki, bu okuduğun şiirle ümitsizliğe kapılmayasınız. Allah'ın rahmetinden meyus olmayın. Bütün günahlarınıza Tevbe edin, Allah Tevbeleri kabul edendir. Tevbenin bütün şartları zikredilmiş ama günah için bir sınır koymamışlar. Günahların filan miktarı astımı Tevbe kabul olmayacaktır, dememişler. Tevbe et, kabul olur, demişler. Ama gerçekten Tevbe etmek kaydıyla, içinde ateş tutuşacak, mukaddes inkılâp gerçekleşecek, bir daha hiçbir günah işlememeğe karar alacaksın. Böyle olursa Tevben kabuldür. Gerçek bir karar alman şarttır. Bugün ne kadar kötü bir iş yaptım diye üzülüp, yarın unutursan olmaz. Bu hiç bir işe yaramaz. Ve daha da kötüdür. İmam buyurdu ki; Tevbe edipte tekrar günah işlemek, Tevbe etmemekten daha kötüdür. Çünkü bu Tevbeyi alaya almaktır. Allah'a karşı istihzadır.

Bu ikisi Tevbenin rüknüdür. Evvelâ pişman olacaksın, işlediğin suçtan dolayı için tutuşacaktır. İkinci olarak; bir daha kesin olarak günah işlememek için karar alacaksın. Ancak iki şartı daha vardır:

1 — Halkın hakkını geri vermelisin. Allah adildir, kullarının hakkından vazgeçmez. Eğer halkın malını gasp etmişsen, onu geri vermeli en azından mal sahibinin rızasını almalısın. Eğer başkasının gıybetini yapmışsan, o şahsı bulup falanca, ben senin gıybetini yaptım deyip razılık almalısın.

Benim başımdan geçen bir olay var. Burada söylemek doğru olur mu bilmiyorum; Talebe idim, ancak talebe arasında gıybet çok az olur. Bazen bu üstadın, o hocanın arkasından gıybet edilir. Merhum Ayetullah Hüccet, (Allah gani gani rahmet eylesin) benim çok saygı duyduğum değerli hocalarımdandı. Bir defasında benimde bulunduğum küçük bir toplantıda, bu zatın gıybeti edildi. Bir ara bunun doğru olmadığını hissettim. Kendi kendime neden böyle oldu diye sitem ediyordum. Bir yaz gecesi o merhumu, İmamzade Abdülazim'in türbesinde gördüm. Ertesi gün öğleden sonra evine gidip kapısını çaldım. Kapıyı açıp beni içeri aldılar. Başında bir takka bir yastığa yaslanmış oturuyordu, (Vefat etmeden iki sene önce idi.) Dedim ki; efendim bir konuyu size arz etmek için geldim. Nedir dedi. Ben çok az gıybetinizi ettim, ama çok da duydum. Ben bir daha sizin gıybetinizi etmemeğe ve kimseden dinlememeğe karar verdim. Beni bağışlamanız için burada bulunuyorum. Bu saygı değer zat dedi ki; bizim gibilerin gıybetini yapmak iki türlüdür: Bazen İslam’a ihanet şeklinde olur. Bazen de şahsımıza yönelik olur. Ben ne demek istediğini anladım. Bunun üzerine; hayır, ben İslam’a ihanet olabilecek bir gıybette bulunmadım. Hepsi şahsınıza aittir. O zaman affettim dedi.

Eğer insan Tevbe etmek istiyorsa, hakkını, borcunu Ödemelidir. Kendisine zekât farz olup ta vermeyen şahsın boynunda halkın hakkı vardır. Ödemesi gerekir. Rüşvet yiyen şahıs, sahibine geri ödemelidir. Her kim haram yoldan ne kazanmışsa geri vermelidir. Eğer bir cinayet işlemişse, sahibinden de rızalık almalı.

Hz. Ali (Â.S.) buyuruyordu ki: Tevbe etmenin bir şartı da halkın hakkını ödemendir. Meselâ; başkasının malını yemiş, ama geri ödeyecek durumda değilsin veya adam ölmüştür. O zaman istiğfar et, o şahsa da dua et, inşallah Allah onu razı eder. Allah'ın hakkını da eda etmelisin. Nedir Allah'ın hakkı? Meselâ, oruç Allah'ın hakkidir. Yediğin oruçları kaza etmelisin, yeniden tutmalısın. Kılmadığın namazların kazasını kılmalısın. Hacc sana farz olduğu zaman yerine getirmediğin, hacca gitmelisin. Yani, bir kimsenin üzerine hacc farz olursa, Hacca gitmek için bütün imkânlar müsait olurda hacca gitmezse, bu dünyadan Müslüman olarak göç etmeyecektir, öleceği zaman Allah'ın melekleri ona derler ki; sen ki İslâm’ın önemli bir rüknünü ifa etmedin, şimdi muhayyersin, ister Yahudi, ister nasrani olarak öl, Müslüman olamazsın. Nasıl olur ki, insan Müslüman olur da namaz da kılmaz mı? Bir kaç gece önce yine böyle bir konuşma yaparken bir bayan bana bir mektup vererek, eğer dinleyicilerinize saygı duyuyorsanız bunu toplantınızda okuyun dedi. Ben de bunu okumamda her hangi bir sakınca görmüyorum. Hatta yararlı bile olur.

Söz konusu bayan, mektubunda şöyle yazıyor: Ben bu toplantıya ilk kez geliyorum. Ve şiddetli bir şekilde etkilenmiş bulunmaktayım. Her zaman gelmeye de kararlıyım. Bu gece geldim ve her gece de geleceğim. Siz Füzeyl Bin Ayyaz'dan bunca söz ettiniz. Bir ayet okudu ve hidayete erişti. Namaz ve kalp huzuru ile ilgili bunca sohbet ettiniz. Ama Bedbaht olan ben, Kur'an'ın manasım anlamıyorum. Ne yapayım? Namazın ne demek olduğunu bilmeyen benim için huzuru kalbin ne anlamı Var?» Yazısına şöyle devam ediyor : «Biz ilkokul, orta, lise ve üniversiteyi okuduk. Ama bize Kur'an okumayı öğretmediler. Siz burada Arapça öğretilmesini sağlayınız. Halk Kur'an'ın ne demek istediğini anlayabilsin. Namazı anlasın, en azından namazı kendi ruhu ile kılsın, Kur'ân'ı kendi ruhu ile okusun. Okunan bir ayeti arılayabilsinler.

Önce bu bayana bir cevap vermek istiyorum: Müslümanların mutlaka Arapça öğrenmeleri gerektiğini hep söyleyip durmuşuzdur. Arapça öğrensinler ki, kıldıkları namazı, okudukları Kur'an ayetlerini anlayabilsinler. Ama ne yapılmalıdır? Dünya hırsı o kadar içimizi kaplamış ki, İngilizce bütün maddiyatın ve kazancın anahtarı olduğu için yedi yaşındaki çocuğumuza dahi İngilizce öğretmeye çalışıyoruz. İngilizce bilmeyen çok az aile vardır. Ancak Arapça kursları düzenleyip de Allah için, Kur'an için öğrenmeye hazır değiliz. Defalarca ilân etmişiz ki; biz burada hem bayanlar hem de erkekler için Arapça kursları düzenlemeye amadeyiz. Gelsin, isim kaydı yaptırsınlar, erkekler ayrı, kadınlar ayrı sınıflarda başlasınlar. Bu müessese (Hüseyniye-i îrşad), Arapça öğretmek için ücretsiz olarak tüm imkânları sağlamaya hazırdır. Çünkü vaciptir.

Hz. Ali (A.S.) daha sonra gerçek Tevbenin kemale ermesi için iki şart daha buyurmuştur: «Tevbe o zaman Tevbe olur ki, haramdan kazandığın bu vücut etlerini, vücudundan atasın». Bunlar insan eti değildir. Yani; eğlence hayatında edindiğin bu etler, kemikler, haramdır. Bütün bunları vücudundan atıp yeniden helâl yolla kazanmalısın.

Babam anlatıyordu: Horasan'ın büyük din âlimlerinden olan, Şair ve Filozof merhum Hacı Mirza Habib Horasani'nin büyük bir gövdesi vardı. Ve çokta şişmandı. Bu adam ömrünün sonlarında, mana da hakikat ehli bir zatla tanışıyor. Hacı Habib onca şöhretine ve ilmi makamına rağmen, gidip bu adamın önünde diz çöküp oturur. Babam diyordu: Bu zatı öldüğü vakit çok zayıflamış, çökmüş olarak gördük. Aynen Hz. Ali (A.S.)'ın buyurduğu gibi (hâşâ ben bu zata hakaret etmek istemiyorum) gaflet anında edindiği bu et ve kemiği tamamen gidermişti.

[segaleyn]

Ynt: Şehid Mutahhari' nin Dilinden Tövbe

Altıncı şartta ise şöyle buyuruyor : «Günah uğruna onca zevk tattırdığın bu vücudunu, ibadet ve itaat ederek eziyete sokmalısın.» Süt maması olmaktan kurtul. Süt maması olmakla Allah'a kulluk etmek bağdaşmaz. Oruç tutacaksın, zordur. Özellikle zor olduğu için oruç tut. Sabaha kadar ibadet etmek istiyorsan et. Zor olduğu için ibadet et. Bir ara kendine eziyet et. Zorluklara katlan, kendini tedip et. Kur'an'da birbiri ardına zikredilen iki tabir vardır. Bunlardan biri; Tevbeyi, temizleme ile birlikte zikrediyor.

«Allah Tevbe edenleri sever ve temizlenenleri de sever» (Bakara: 222) Kur'an ne söylemek istiyor? Tevbe et ve bu Tevbe ve su ile yıka. Temizlik sadece vücutça olmaz. Her gün duş alıyoruz. Bir kaç günde bir vücudumuzu sabunla yıkıyoruz, gömlek değiştiriyoruz. Üstümüze başımıza çeki düzen veriyoruz. Neden? Çünkü temiz olmak istiyoruz. O halde kalbini, gönlünü ve ruhunuzu da Tevbe suyu ile yıkayınız. Temizleyiniz.

«Her kim günahtan sonra Tevbe eder, kendini ıslah ederse, Allah'ta onun Tevbesini kabul eder, Allah bağışlayan ve affedendir.» (Maide: 39)

Dün gece arz ettim ki; insanın yarısı diğer bir yansına karşı isyan eder. Ve yine arz ettim ki bazen insanın aşağılık duyguları, gazap, şehvet, şeytanî duygulan ayaklanır. Bazen de insanın ulu duyguları, ruhu, aklı, vicdanı, fıtratı, insanın derinliklerinde gizli kalan duygular kıyanı eder. Dün geceki konuşmamda da belirttiğim gibi, kutsiyet ve takva adına şehevi mahrumiyet çeken insanların aniden dağıldığını, kendini kaybettiğini görürsünüz. İşte bu şahsın aşağılık (burada aşağılık ve ulu duygulardan maksadımız, mukaddes ve gayri mukaddestir.) duyguları ayaklanır, içinde büyük bir patlama olur. Bu insan vücudundaki mukaddes unsurların icat ettiği inkılâp ve kıyamın aksinedir. Aklın ve ilâhi fıtratın insan vücudunda meydana getirdiği hareket mukaddes bir inkılâptır. Islah ile karışık mukaddes inkılâp eskinin bütün kötülüklerini silip götürür.

Arz ettim ki; Hz. Ali (A.S.): «Haramdan kazandığın vücut etlerini gidermelisin» buyurmuştur. Bu kısasın aynısıdır. Nefsanî şehvetlerden intikam almaktır. İşte inkılâp mukaddes oldumu tüm kötü eserleri silip atmak ister ve atar. Bu nedenledir ki, Kur'ân-ı Kerîm Tevbe ile Islahı birlikte, içiçe zikretmiştir.

Dün gece de arz etmiştim bu gece Kadir gecesidir, Kur'an-ı karşımıza, alıp dualar okumamız gerekiyor. Bu nedenle sözlerimi kısa keseceğim. İnsanın özelliklerinden birisi de Tevbe etmektir. Yön değiştirmek insanın özelliklerinden değildir. Bu yön değiştirmek hayvanlarda mevcuttur. Hatta bazı bitkilerde de vardır. Ancak adı Tevbe olan ve bir çeşit mukaddes iç inkılâp sayılan yön değiştirme sadece insanın özelliklerindendir. Bunu unutmayın.

Peygamberin özelliklerinden birisi şudur ki; diğer beşeri liderler, bir inkılâp yaptıkları zaman en fazla, toplumun bir kitlesini diğer kitlesine karşı ayaklandırmaya muvaffak oluyorlar. Toplumda iki sınıf oluşturup, söz gelimi bir sınıfın eline silah verip diğerinin üzerine saldırtabiliyorlar. Bu bir yerde iyidir. Şöyle ki: Toplumda bir zalim ve bir mazlum sınıfı oluştuğunda, mazlumu, zalimden hakkını olmaya davet etmek insanî bir davranıştır, İslâm’da bu vardır. Peygamberler de böyle yapıyorlardı. Özellikle İslâm’ın programlarında mazlumu zalime karşı teşvik etmek vardır. Hz. Ali (A.S.) oğulları Hasan ve Hüseyin'e yaptığı vasiyette buyuruyor ki:

«Her zaman zalime düşman ve mazluma yardımcı olun.» Ancak dünyada peygamberlerden başka hiç bir liderin başaramayacağı bir şey vardır. Beşerin kendisini, kendisine karşı ayaklandırmak, iç inkılâp yapmasını sağlamak, işte bunun adı Tevbedir. Siz, peygamberlerden başka, insanı kendi kötülüklerine karşı aşağılandıran bir kimse bulamazsınız. Peygamberler sadece mazlumu zalime karşı ayaklandırmakla kalmıyor, zalimi kendisine karşı ayaklandırmayı da başarıyor. Eğer İslâm tarihini inceleyecek olsanız göreceksiniz ki, İslâm, hem mazlumları, mahrumları, toplumun yoksullarını zalim Ebu Süfyanlar ve Ebu cehillere karşı ayaklandırmış, hem de Ebu Süfyanların sınıfından olanları kendilerine karşı ayaklandırmış ve mustazafların, mahrumların safına yerleştirmiştir. Bu artık sadece Peygamberlerin ve Evliyanın gücü dâhilindedir. Beşeri kendi kötülüklerine karşı ayaklandırmaya peygamberler ve muvahhit imamlardan başka kimsenin gücü yetmez. İmam Musa bin Cafer, bir gün Bağdat çarşısından geçerken, bir evden müzik, çalgı, kahkaha sesleri yükseliyordu. Kapının önünde, elinde yiyecek dolu bir tepsi bulunan bir hizmetçi gördü. İmam, hizmetçiden bu ev rahibinin köle mi, hür mü? Olduğunu sordu. Bu soruya çok şaşıran hizmetçi:

Elbette ki özgürdür. Şehrin tanınmış ileri gelenlerinden falanca şahıstır, dedi. İmamla hizmetçi arasında başka soru cevaplarda geçmiş olabilir, ancak tarihte yazılı değil. Bu kadarını yazmışlar. Hizmetçinin eve dönüşü biraz uzun sürer. Geri döndüğünde, ev sahibi neden geç kaldın? Diye sorunca; hizmetçi, kapının önünde gördüğü adamı anlatır. Hizmetçiye sordukları ve kendisinin verdiği cevapları anlatır. Sonunda bana dedi ki; bellidir bu ev sahibinin köle, kul olmadığı, eğer kul olsaydı bunca ses seda yükselmezdi... Ev sahibi hizmetçinin anlattıklarından o adamın İmam Musa bin Cafer olduğunu anlamıştı, İşte iç inkılâp icat etmek ve Tevbeye sevk etmek budur. Bunu sadece peygamberler ve evliyalar başarır. Bunu duyan ev sahibi, ayakkabılarını giymeye bile fırsat bulamadan sokağa koşar. İmam'a yetişip ayaklarına kapanarak:

Efendim, siz doğru söylediniz ben kulum, köleyim, ama bunun farkında değilim. Efendim, bu saatten itibaren gerçek kul olmak istiyorum. Sizin aracılığınızla Tevbe etmeğe geldim. Oracıkta Tevbe edip döner. Her şeye son verir. Ve o günden sonra da ayağına ayakkabı giymez. Nedeni sorulduğunda; İmam Musa bin Cafer (A.S.)'ın huzurunda bana tevfik nasip olurken ayağımda ayakkabı yoktu, bu nedenle artık ayakkabı giymeyeceğim diye cevap verir.

Bin Kureyze ve hadisesinde, İslâm ve Müslümanlara ihanet ettiği için, Peygamber Bin Kureyze kabilesinin işini bitirmek istiyordu. Yahudiler, Ebu Lebabe'yi bize gönderin, o bizimle anlaşmalıdır, onunla meşveret edelim, dediler. Peygamber Ebu Lebabe'yi gönderdi. Ebu Lebabe Yahudilerle meşverete oturduğunda onlarla, özel ilişkilerinden dolayı, İslâm ve Müslümanların zararına ve yahu-dilerin yararına olan bir cümle sarf etti. Geri döndüğünde ihanet ettiğini anladı. Hiç kimse onun ihanet ettiğini bilmiyordu. Ama o Medine’ye doğru attığı her adımda içinde ateş tutuşuyordu. Evine geldi, ama çoluk çocuğunu görmek için değil. Evinden bir ip alıp doğru camiye gitti ve kendini bir direğe sıkıca bağladı. Ve Allah'ım benim Tevbem kabul oluncaya kadar kendimi çözmeyeceğim, dedi. Yalnızca namaz kılmak ve ihtiyaç gidermek için kızı ipi çözüyor, sonunda tekrar bağlıyordu. Durmadan inliyor ve yalvarıyordu: Allah'ım yanlış yaptım, günah işledim, İslâm ve Müslümanlara ihanet ettim, peygamberine ihanet ettim, Tevbem kabul olana kadar kendimi çözmeyeceğim. Durumu peygambere ilettiler. Peygamber buyurdu ki; eğer o direk bana gelseydi ve bana açıkça itiraf etseydi, ben Tevbesinin kabul olması için dua ederdim. Ama o direk Allah'a yöneldi Allah ona teveccüh eder. Bu olaydan iki gün geçti geçmedi, Peygamber, Ümmü Seleme'nin yanında iken Ebu Lebabe'nin Tevbesi kabul oldu diye vahy geldi. Peygamber Ümmü Seleme'ye söyleyince, Ümmü Seleme Ya Resulallah izin verirseniz bu müjdeyi Ebu Lebabe'ye ben ileteyim. Peygamber, sakıncası yoktur buyurdu. Peygamber'in odalarının her birisinden bir kapı açılıyordu camiye. Ümmü Seleme, kapıdan Ey Ebu Lebabe müjdeler olsun Tevben kabul oldu, diye seslendi. Bu söz top gibi Medine'de çınladı. Allah, Ebu Lebabe'nin Tevbesini kabul etti. Müslümanlar Ebu Lebabe'yi çözmek isterken o, hayır kimse bu ipleri açmasın, ben istiyorum ki, peygamber bu ipleri kendi elleriyle çözsün. Bu istek Peygambere iletildi. Ve Peygamber bizzat kendisi Ebu Lebabe'nin iplerini çözdü. Ve çözerken de : «Ya Ebu Lebabe Allah senin Tevbeni kabul etti. Sen şimdi anadan yeni doğmuş bir çocuk gibisin», buyurdu. Medine'ye gidenler Mescidün Nebi'de bir direğin üzerine «Ebu Lebabe sütunu» yazılı olduğunu görmüştür. İşte bu o direktir. O zaman ağaçtı ama şimdi yeri değişmemiş, aynı yerdir. Ebu Lebabe daha sonra Peygambere, eğer izin verirseniz, Tevbemin kabul olması şerefine bütün servetimi Allah yolunda sadaka vermek istiyorum. Peygamber olmaz dedi. O halde izin buyurun üçte ikisini vereyim. Yine Peygamberin cevabı hayır oldu. Yarısını vereyim, hayır. Üçte birini vereyim, Peygamber sakıncası yoktur, dedi. İşte İslâm. Her şeyin hesabı kitabı var. Neden servetinin hepsini veya yarısını Allah yolunda sadaka veresin? Çoluk çocuğun ne yer ne içer? Üçte birini ver, gerisini sakla.

Müslümanlardan biri vefat etmişti. Peygamber efendimiz cenaze namazını kıldıktan sonra; kaç tane çocuğu var, onlara ne bırakmış diye sordu. Ya Resulullah, biraz serveti vardı ancak ölmeden önce hepsini Allah yolunda hibe etmiş, dediler. Peygamber efendimiz buyurdu ki; «eğer bunu önceden bana söyleseydiniz, ona namaz kılmazdım geride aç çocuklar bırakmış.»

Diyorlar ki, ölmeden önce, mallarımı Allah yolunda harcayın diye vasiyet etmek istiyorsan, üçte birine vasiyet et. Çünkü üçte birinden fazlası geçerli değildir.

İşte gerçek Tevbe buna denir. Elbette ki, Tevbenin dereceleri vardır. Hiç bir zaman meyus olmamalıyız. Bu Tevbe konusunu özellikle bu gecelerde açtım. Çünkü bu geceler dua ve ibadet gecelerdir. Kardeşlerim, ilk merhalede bağışlanmanızı dileyin, tik merhalede, geçmişin günahlarından kurtulmaya çalışın. İkinci kere günah işlememeğe karar verin. Halkın hakkını geri vermeye karar verin. Allah'ın hakkını kendisine iade edin. İşte temizlenmek budur. Eğer kendinizi temizlerseniz, bütün dualarınız kabul olur.

Allah'ım hepimizin sonunu hayra tebdil et. Allah'ım hepimize gerçek Nasuh Tevbesi inayet buyur.

Allah'ım kendi lütuf ve kereminle günahlarımızı affet.

Allah'ım bizi bu mukaddes gecelerin feyzinden mahrum etme.

Tagrib