İmam Humeyni r.a.

Güneş aydınlatmazken kara gündüzü
Ferman sayılıyorken zalimin sözü
Vakit tükeniyorken gördük o yüzü
Ruhullah’tan parlayan katıksız özü

İzzet ile birleşmiş ruhunda ahlak
Nurun bedeninden hiç inmeyen bayrak

Derya gibiydin İmam! Kurtardın nardan
Uzaklaştırdın bizi sen derin yardan
Hoş meyveler getirdin ırak bahardan
Yokluğunun acısı yakıcı hardan

Ateşten bile beter yakıyor firak
Ağaçlar hüzne daldı kalmadı yaprak

Dağlar boyun eğse de eğilmezdin sen
Şahlara tağutlara yenilmezdin sen
Sürgünlerin dostuydun, üzülmezdin sen
Dünya üstüne gelse ezilmezdin sen

Kana kana içtiğin tükenmez kaynak
Yoluna ışık tutan Kur’an muhakkak

İnan ki anlatılmaz nurlu cemalin
Arşa yükseltmekteydi seni kemalin
Milyonları kaldıran, kalkan sağ elin
Gören gözlere açık o yüce halin

Namazların miraca çıkaran Burak
Rabbin kutlu huzuru sana son durak

Uyandık asırlardır uyuduk yeter
İnkılabına sadık milyonlarca er
Uzat elini yine bize yol göster
Ruhullah’a fedadır mal-u can-u ser

Ektiğin güller bir gün yeşerir mutlak
O güllerin kokusu nurlu infilak

Hakikat yorgun yolcu uzaktan geldi
Süreyya ki boş kaldı boynunu eğdi
İman kılıç kuşandı miğferi giydi
Bakışın kalkanları zırhları deldi


Gönüllere hak geldi kalmadı nifak
Koşuyoruz yoluna meftun olarak



Sensizliğin içinde yetimdir güller
Ağıtlarla dost olmuş inliyor diller
Bağrına dert yanıyor vuruyor eller
Gözyaşının kaynağı şimdi gönüller

Nasıl ağlamaz gece? Güler mi şafak?
Seni ağırlıyorken şu kara toprak

2000