VEDA BUSESİ
Vuruldu Medine’de masumiyyet kıblesi.
Vurdu Zehra’yı dostlar,şeytanın tecellisi.
Yandı vahyin yüreği,feryat eder melekler.
Zulm ile sustu ogün Ali’nin hazin sesi.
Sen resulun canından parça idin ey Betul.
Nasıl kıydılar sana ey peygamber annesi.
Kabrin gizli oğlun gaib,dostların ahu zarda.
Gül gibi soldu bugün Ali’nin mazlumesi.
Kan ağlıyor Mucteba,Zeynep feryat etmede.
O gün vücuda geldi,Hüseyn’in Kerbelası.
Bağlandı din kapısı,ateş ile od ile.
Çınlattı asumanı,Zeyneb’in vaveylası.
Muhsin açtı gözünü,zulüm gördü kan gördü.
Kundağı alamadı kucağına annesi
Yıkılmıştı Medin’e ,gökler kan ağlıyordu.
Artık yaşamıyordu peygamber nişanesi.
Alemin iftiharı,Zehra idi bu göçen.
Ateşe verilmişti,peygamberin hanesi
Ümmete küskün gitti,kevseri Resulullah.
Öldürmüştü Zehra’yı,hilafet eşkiyası.
Kesilmişti Ali’nin Yedullahi elleri.
Ne zordu Zehra’sından almak veda busesi.
Dünya dünya olalı görmedi böyle zulüm.
Solmuştu yatağında,nübüvvet reyhanesi.
ZEHRA VE ZEYNEP TOPKAYA