KURBAN HAKKINDA BİR İKİ SÖZ……
(Bilindiği üzere , Hz. İbrahim as.’ın Sâre validemizden çocuğu olmuyor… Sâre validemiz kendi eliyle İbrahim as.’ı Hacer validemizle evlendiriyor… Hacer validemizi seçme sebebi zenci bir cariye olması.. Soylu ve güzel olan Sâre validemizin kendisine karşı kıskançlık göstermesini gerektirecek hiçbir üstünlüğü yok … Allah , Hacer validemizden , İbrahim a.s.’a , İsmail a.s.’ı lutfediyor.. Ama takdiri ilahi bu ki , bir müddet sonra Sâre validemizin de bir oğlu oluyor.. İshak a.s…. (Hz. Muhammed İbrahim as.’ın soyundan , diğer bütün peygamberler İshak a.s.’ın soyundandır…) Kendi çocuğu olunca , Sâre validemize , Hacer validemiz ve oğlu İbrahim a.s fazlalık gelmeye başlar.. Vahiyle , Hacer ve oğlu Mekke’ye bırakılır ki , kuş uçmaz kervan geçmez bir yerdir…
Sevgili oğul İbrahim yeni yetme bir delikanlı olmak üzereyken kurban edilmesi , İbrahim a.s.’a rüyada vahyedilir…)
Bir baba düşünün.. Epeyi bekledikten sonra yaşlılığında bir erkek evlat sahibi olmuş.. Sevgili oğluyla (Mekke’ye bıraktığında) ayrılmış.. O’nun özlemini hep duymuş… Oğlu yeni yetme olunca da , kurban edilmesi emredilmiş…
Bir baba düşünün , oğluna bunu söylediğinde “emrolunduğun gibi yap Babacığım.. Beni muhakkak sabredenlerden bulacaksın..” cevabını almış…
Bir baba düşünün , oğlunu kurban etmek üzere konuşmaksızın oğluyla dağ başına çıkmış…
Bir baba düşünün , oğlu bir kenarda oturup kurban edilmeyi beklerken , bıçağı bileğilemeye başlamış.. Bıçak iyi bileğilenmeliymiş… Çünkü biricik oğlunun canı acımamalıymış.. Teslimiyetini , canını acıtmadan kurban etmekle mükafatlandırmalıymış…
Bir baba düşünün , ısrarla bileğilediği bıçağın biraz sonra oğlunun kanına bulaşacağını hâyâl ediyor.. Gözlerinden yaş süzülüyor…
Bir baba düşünün , oğluna “tamam oğul” diyor.. “Bıçak hazır..” Oğlu yerinden kalkıyor .. Kurban edileceği kayanın üstüne koyuyor başını.. Ve diyor ki: “Babacığım.. Beni yüzüstü yatır da , yüzümü görürsen belki vazgeçersin…”
İşte bu anda gelir kurban edilecek koç…
“EN SEVDİĞİNİ ALLAH İÇİN FEDA EDEBİLMEK”… Ne kadar acı olursa olsun bunu yapabilecek kadar , Allah’ı en çok sevmek…. Allah’ı ve Resul’ünü canından , malından , çocuğundan çok sevmek…. Kurban bunun temsilidir..
Şimdi düşünmeli.. Bizim İsmail’imiz kim? Nefsimiz? Paramız? Çocuklarımız? Mevkimiz? Makamımız? Sosyal statümüz? Eşimiz?
Kurban bunları Allah yolunda kurban edebilirim” demenin sembolüdür…
Eğer bu duyguyla kesersek kurbanlarımızı , Allah’ın İsmail’in kanı yerine , koç kanına buladığı bıçak , bizim İsmailler’imizin yerine kesecektir kurbanımızı.. Bu duyguyu yaşamaya çalışmak bile ne kadar zor değil mi? Şimdi tekrar başa dönelim… Bu duyguyu sembolik olarak değil , bizzat yaşayan babayı…
Bir baba düşünün……..
Elif..
(Bilindiği üzere , Hz. İbrahim as.’ın Sâre validemizden çocuğu olmuyor… Sâre validemiz kendi eliyle İbrahim as.’ı Hacer validemizle evlendiriyor… Hacer validemizi seçme sebebi zenci bir cariye olması.. Soylu ve güzel olan Sâre validemizin kendisine karşı kıskançlık göstermesini gerektirecek hiçbir üstünlüğü yok … Allah , Hacer validemizden , İbrahim a.s.’a , İsmail a.s.’ı lutfediyor.. Ama takdiri ilahi bu ki , bir müddet sonra Sâre validemizin de bir oğlu oluyor.. İshak a.s…. (Hz. Muhammed İbrahim as.’ın soyundan , diğer bütün peygamberler İshak a.s.’ın soyundandır…) Kendi çocuğu olunca , Sâre validemize , Hacer validemiz ve oğlu İbrahim a.s fazlalık gelmeye başlar.. Vahiyle , Hacer ve oğlu Mekke’ye bırakılır ki , kuş uçmaz kervan geçmez bir yerdir…
Sevgili oğul İbrahim yeni yetme bir delikanlı olmak üzereyken kurban edilmesi , İbrahim a.s.’a rüyada vahyedilir…)
Bir baba düşünün.. Epeyi bekledikten sonra yaşlılığında bir erkek evlat sahibi olmuş.. Sevgili oğluyla (Mekke’ye bıraktığında) ayrılmış.. O’nun özlemini hep duymuş… Oğlu yeni yetme olunca da , kurban edilmesi emredilmiş…
Bir baba düşünün , oğluna bunu söylediğinde “emrolunduğun gibi yap Babacığım.. Beni muhakkak sabredenlerden bulacaksın..” cevabını almış…
Bir baba düşünün , oğlunu kurban etmek üzere konuşmaksızın oğluyla dağ başına çıkmış…
Bir baba düşünün , oğlu bir kenarda oturup kurban edilmeyi beklerken , bıçağı bileğilemeye başlamış.. Bıçak iyi bileğilenmeliymiş… Çünkü biricik oğlunun canı acımamalıymış.. Teslimiyetini , canını acıtmadan kurban etmekle mükafatlandırmalıymış…
Bir baba düşünün , ısrarla bileğilediği bıçağın biraz sonra oğlunun kanına bulaşacağını hâyâl ediyor.. Gözlerinden yaş süzülüyor…
Bir baba düşünün , oğluna “tamam oğul” diyor.. “Bıçak hazır..” Oğlu yerinden kalkıyor .. Kurban edileceği kayanın üstüne koyuyor başını.. Ve diyor ki: “Babacığım.. Beni yüzüstü yatır da , yüzümü görürsen belki vazgeçersin…”
İşte bu anda gelir kurban edilecek koç…
“EN SEVDİĞİNİ ALLAH İÇİN FEDA EDEBİLMEK”… Ne kadar acı olursa olsun bunu yapabilecek kadar , Allah’ı en çok sevmek…. Allah’ı ve Resul’ünü canından , malından , çocuğundan çok sevmek…. Kurban bunun temsilidir..
Şimdi düşünmeli.. Bizim İsmail’imiz kim? Nefsimiz? Paramız? Çocuklarımız? Mevkimiz? Makamımız? Sosyal statümüz? Eşimiz?
Kurban bunları Allah yolunda kurban edebilirim” demenin sembolüdür…
Eğer bu duyguyla kesersek kurbanlarımızı , Allah’ın İsmail’in kanı yerine , koç kanına buladığı bıçak , bizim İsmailler’imizin yerine kesecektir kurbanımızı.. Bu duyguyu yaşamaya çalışmak bile ne kadar zor değil mi? Şimdi tekrar başa dönelim… Bu duyguyu sembolik olarak değil , bizzat yaşayan babayı…
Bir baba düşünün……..
Elif..
Yorum