ZÜLLE’İ BENİ SAİDE’DE [1]
Geceydi, hava yağmurlu ve rutubetliydi. İmam Cafer Sadık (a.s), yalnız ve ailesinin haberi olmadan gecenin karanlığı ve sokağın boşluğundan istifade ederek evden dışarı çıktı. Zulle'i Beni Saide’ye doğru yola koyuldu. Tesadüfen, İmam'ın yakın dostları ve ashabından ve hariciye nazırı olan Mualla bin Huneys, İmam'ın dışarı çıktığını gördü. O da evden çıktı. Kendi kendine “İmam’ı bu karanlıkta yalnız bırakmıyayım” dedi. İmam'ın karartısını gördüğü karanlıkta bir kaç adım arayla, ağırca İmam'ın peşine düştü.
İmam'ın peşinden ağır gittiği anda bir an İmam'ın üstünden bir şey düştüğünü, yere döküldüğünü gördü. Yavaşça İmam'ın sesini işitti. İmam şöyle buyurdu: “Allahım, bunu bize gönder”. Bu arada Mualla yaklaşarak selam verdi. İmam, Mualla’nın sesinden tanıdı ve buyurdu:
- Mualla sen misin?
- Evet Muallayım.
İmam’a cevap verdikten sonra yere düşenin ne olduğunu görmek için dikkat etti, bir miktar ekmeğin yere döküldüğünü gördü.
İmam: Bunları yerden topla ve bana ver.
Mualla sırayla ekmekleri yerden topladı, İmam'ın eline verdi. Bir kişinin güçlükle yüklenebileceği büyük bir heybe vardı.
Mualla: İzin ver, bunu ben taşıyayım.
İmam: Hayır, gerekmez, bu işi senden daha çok benim yapmam gerekir.
İmam ekmekleri omuzuna aldı ve iki kişi Zulle-i Beni Saide’ye varıncaya kadar yola koyuldular. Orada fakirler toplanmıştı. Ev ve konutları olmayan bu kimseler, orada yaşıyorlardı.
Hepsi uykudaydı ve bir kişi uyanık değildi. İmam ekmekleri birer birer, ikişer ikişer her birinin elbisesi altına bıraktı ve hiç birini unutmadan geri döndü.
Mualla: Bu gecenin ortasında ekmek getirdiğin bu kimseler şiamıdırlar ve imamete inanmışlar mıdır?
- Hayır, bunlar imamete inanmamışlardır, imamete inanmış olsalardı tuz da getirirdim. [2]
[1]- Doğruların Öyküsü, Ayetullah Murtaza Mutahhari
[2]- Bihar ül- Envar, c. 11, s. 11 Kompani basımı, Vesail, c. 2, s. 49 Emir Bahadır basımı.
Eimme-i İsna Aşere (on iki İmam) 'ın (aleyhimüsselam) şii olmayanlara karşı tavrına bir örnekti bu.. Selametle
Geceydi, hava yağmurlu ve rutubetliydi. İmam Cafer Sadık (a.s), yalnız ve ailesinin haberi olmadan gecenin karanlığı ve sokağın boşluğundan istifade ederek evden dışarı çıktı. Zulle'i Beni Saide’ye doğru yola koyuldu. Tesadüfen, İmam'ın yakın dostları ve ashabından ve hariciye nazırı olan Mualla bin Huneys, İmam'ın dışarı çıktığını gördü. O da evden çıktı. Kendi kendine “İmam’ı bu karanlıkta yalnız bırakmıyayım” dedi. İmam'ın karartısını gördüğü karanlıkta bir kaç adım arayla, ağırca İmam'ın peşine düştü.
İmam'ın peşinden ağır gittiği anda bir an İmam'ın üstünden bir şey düştüğünü, yere döküldüğünü gördü. Yavaşça İmam'ın sesini işitti. İmam şöyle buyurdu: “Allahım, bunu bize gönder”. Bu arada Mualla yaklaşarak selam verdi. İmam, Mualla’nın sesinden tanıdı ve buyurdu:
- Mualla sen misin?
- Evet Muallayım.
İmam’a cevap verdikten sonra yere düşenin ne olduğunu görmek için dikkat etti, bir miktar ekmeğin yere döküldüğünü gördü.
İmam: Bunları yerden topla ve bana ver.
Mualla sırayla ekmekleri yerden topladı, İmam'ın eline verdi. Bir kişinin güçlükle yüklenebileceği büyük bir heybe vardı.
Mualla: İzin ver, bunu ben taşıyayım.
İmam: Hayır, gerekmez, bu işi senden daha çok benim yapmam gerekir.
İmam ekmekleri omuzuna aldı ve iki kişi Zulle-i Beni Saide’ye varıncaya kadar yola koyuldular. Orada fakirler toplanmıştı. Ev ve konutları olmayan bu kimseler, orada yaşıyorlardı.
Hepsi uykudaydı ve bir kişi uyanık değildi. İmam ekmekleri birer birer, ikişer ikişer her birinin elbisesi altına bıraktı ve hiç birini unutmadan geri döndü.
Mualla: Bu gecenin ortasında ekmek getirdiğin bu kimseler şiamıdırlar ve imamete inanmışlar mıdır?
- Hayır, bunlar imamete inanmamışlardır, imamete inanmış olsalardı tuz da getirirdim. [2]
[1]- Doğruların Öyküsü, Ayetullah Murtaza Mutahhari
[2]- Bihar ül- Envar, c. 11, s. 11 Kompani basımı, Vesail, c. 2, s. 49 Emir Bahadır basımı.
Eimme-i İsna Aşere (on iki İmam) 'ın (aleyhimüsselam) şii olmayanlara karşı tavrına bir örnekti bu.. Selametle
Yorum