Yedinci İmam olan İmam Musa b. Cafer’in (a.s) Allah hakkındaki özel marifeti, onu çok ibadete ve âşıkane raz-u niyaza sevk ediyordu. Bu yüzden sosyal faaliyetleri biter bitmez, ibadete başlıyordu.
İmam Harun’un emriyle zindana atıldığında şöyle buyurdu: “Allah’ım! Çok zamandır senden ibadet için feragat istiyordum, şimdi istediğimi bana verdin, bu nimet için sana şükrediyorum.”
Bu yüce zatın ibadeti hakkında ziyaretinde okuduğumuz şu cümle yeterlidir: “O gece sabaha kadar istiğfar ve ibadetle meşgul olan, secdede yaşlı gözlerle Allah’a konuşup münacatta bulunan ve sürekli olarak şu duayı okuyan biriydi: “Allah’ım! Ölüm anında rahatlığı ve hesap anında senden affı diliyorum.”
Abdullah Karevi babasından şöyle naklediyor: “Fazl b. Refi’in yanına vardık. O damda oturmuştu. Şöyle dedi: “Daha yakına gel” Ona bayağı yaklaşınca şöyle dedi: “O odaya bak.” Baktım ve o şöyle dedi: “Ne görüyorsun?” Ben, “Yere atılmış bir elbise” dedim. O, “Daha fazla dikkat et” dedi. Ben daha fazla dikkat ettikten sonra, “Secde eden bir adam” dedim.
O şöyle dedi: “Onu tanıyor musun?” Ben, “Hayır” dedim. O, “O senin mevlandır” dedi. Ben, “Benim mevlam kimdir?” diye sordum. O şöyle dedi: “Bilmiyormuşsun gibi davranma.”
Ben, “Hayır, ben kendim için bir mevla tanımıyorum” dedim. O şöyle dedi: “Bu Ebu’l-Hasan Musa b. Cafer’dir. Ben gece gündüz onun durumunu gözlüyorum. Onu her zaman bu halde görüyorum. O sabah namazı kılıyor, güneş doğana kadar takibatları (namazdan sonraki ibadetleri) yerine getiriyor, daha sonra öğleye kadar secde ediyor. Bazı zindan görevlilerine öğle olduğunda kendisine bildirmelerini söylemiş. Köle öğle vakti geldiğini söyleyince kalkıp abdest almadan tekrar namaza duruyor, buradan onun secdede hiç uyumadığını anlıyorum.”
İmam Harun’un emriyle zindana atıldığında şöyle buyurdu: “Allah’ım! Çok zamandır senden ibadet için feragat istiyordum, şimdi istediğimi bana verdin, bu nimet için sana şükrediyorum.”
Bu yüce zatın ibadeti hakkında ziyaretinde okuduğumuz şu cümle yeterlidir: “O gece sabaha kadar istiğfar ve ibadetle meşgul olan, secdede yaşlı gözlerle Allah’a konuşup münacatta bulunan ve sürekli olarak şu duayı okuyan biriydi: “Allah’ım! Ölüm anında rahatlığı ve hesap anında senden affı diliyorum.”
Abdullah Karevi babasından şöyle naklediyor: “Fazl b. Refi’in yanına vardık. O damda oturmuştu. Şöyle dedi: “Daha yakına gel” Ona bayağı yaklaşınca şöyle dedi: “O odaya bak.” Baktım ve o şöyle dedi: “Ne görüyorsun?” Ben, “Yere atılmış bir elbise” dedim. O, “Daha fazla dikkat et” dedi. Ben daha fazla dikkat ettikten sonra, “Secde eden bir adam” dedim.
O şöyle dedi: “Onu tanıyor musun?” Ben, “Hayır” dedim. O, “O senin mevlandır” dedi. Ben, “Benim mevlam kimdir?” diye sordum. O şöyle dedi: “Bilmiyormuşsun gibi davranma.”
Ben, “Hayır, ben kendim için bir mevla tanımıyorum” dedim. O şöyle dedi: “Bu Ebu’l-Hasan Musa b. Cafer’dir. Ben gece gündüz onun durumunu gözlüyorum. Onu her zaman bu halde görüyorum. O sabah namazı kılıyor, güneş doğana kadar takibatları (namazdan sonraki ibadetleri) yerine getiriyor, daha sonra öğleye kadar secde ediyor. Bazı zindan görevlilerine öğle olduğunda kendisine bildirmelerini söylemiş. Köle öğle vakti geldiğini söyleyince kalkıp abdest almadan tekrar namaza duruyor, buradan onun secdede hiç uyumadığını anlıyorum.”