Nasıl Şii Oldum - 15 \ Muhammed Ticani

[serdarcan]

Öncelikle Prof.Dr. Muhammed Ticani Semavinin kim olduğunu öğrenelim daha sonra şialığa nasıl geçtiğine bakalım..

Prof.Dr. Muhammed Ticani Semavi Kimdir?

1936 yılında Tunus'un Kafsa şehrinde, tanınmış ve inançlı bir ailede doğmuştur. Liseyi bitirdikten sonra Fen Fakültesi'nde öğrenimini sürdürerek mühendislik derecesine ulaşmıştır.

Çocukluğundan dini öğretilere karşı özel ilgi duyan Ticani, genç yaşta kentin imamı olmuş ve imamlığını yaptığı camide tefsir ve fıkıh dersleri vermiştir.

İlim ve tecrübesini arttırmak amacıyla Mısır, Irak, Lübnan ve Ürdün gibi bazı ülkelere yolculuklar yapmıştır. Ayrıca, hac ve umre ibadetlerini yerine getirmek için birkaç kez Arabistan'a gitmiştir.

Bu yolculukları sırasında Ayetullahi'l-Uzma Seyyid Ebu'I-Kasım Hoi ve Ayetullah Şehid Muhammed Bakır es-Sadr gibi Şia'nın büyük şahsiyetleriyle görüşme saadetine erişerek Şiilik hakkında araştırma yapma imkanını bulmuştur.

Muhammed Ticani bunu şu sözleriyle dile getirmiştir:

"Ben, Allah'ın kendisine hidayet ve tevfikini bahşettiği Tunuslu Muhammed Ticani Semavi'yim. Maliki mezhebine mensup olup, Kuzey Afrika' da meşhur olan Ticani tarikatına tabi iken, Ehl-i Beyt mezhebini seçmiş bulunuyorum. Hakkı, bir seyahat esnasında bazı Şii alimlerle görüşüp konuştuktan sonra tanıdım."

Ciddi ve samimi araştırmalarının sonucunda Şiiliğin hak olduğunu anlayarak Şii olmuş ve bunu açıkça ilan etmiştir. Araştırmalarında karşılaştırmalı bir metot takip etmiştir ve kitaplarında da genellikle konular bu metotle anlatılmıştır. Getirdiği deliller ise Kuran-i Kerim, Hz.Peygamber (saa)'in sünnetindendir.

Kendisi bu konuda şöyle demektedir:

"Sonunda ben kendi kendime bütün zorluklarına rağmen bu tür konuları köklü bir şekilde incelemeyi kararlaştırdım. Ve ahd ettim ki, bir fırkanın inandığı ve diğer fırkanın kabul etmediği hadisleri bırakıp araştırmada yalnız şia ve sünnilerin doğruluğunda ittifak ettikleri hadislere istinat edeyim. Ben bu metotla bir yandan milli ve mezhebi taassuplardan kaçınmayı ve diğer yandan da şüphe ve tereddütten kurtulup Allah'ın en büyük nimeti olan yakin'in zirvesine ulaşmağı hedef almıştım."


Daha sonra Tunus hükümetinin baskı ve eziyetlerine maruz kalarak ailesiyle birlikte Paris'e yerleşmiş ve Paris - Sorbon Üniversitesi'nden felsefe dalında doktorasını almıştır. Halihazırda, inancının mücadelesini vermesinin yanında, adı geçen üniversitede öğretim üyesi olarak görev yapmaktadır.

Şu ana kadar yazarın üç kitabı Türkçe'ye çevrilmiştir: Nasıl Hidayete Kavuştum?, Doğrularla Birlikte, Zikir Ehline Sorun. Onlarca dile çevrilen bu eserler milyonlarca insan tarafından defalarca okunmuş, onlara ışık olmuş ve olmaya devam etmektedir.

[serdarcan]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

«EHL-İ SÜNNET VE CEMAAT» DEYİMİNİN TARİHİ

Tarihte yaptığım araştırmalara göre Muaviye'nin hakimiyeti ele aldığı yılın Am'ul cemaet (cemaet yılı) olarak anılmasını kararlaştırmışlardır. Osman öldükten sonra müslümanlar Hz. Ali'nin şiileri ve Muaviye'nin taraftarları olarak ikiye bölünmüştüler. Hz. Ali şehid olduktan sonra Muaviye İmam Hasan(a.s) la yaptığı anlaşmadan sonra tüm müslümanlara egemen oldu.

Bu yüzden o yıl, cemaet yılı diye adlandırıldı. Buna göre, "Ehl-i sünnet ve cemaet tabiri, Muaviye'nin sünnetine uyup onun hakimiyetinde toplananlar anlamına gelmektedir; sanıldığı gibi, Resulullah(s.a.v)ın sünnetine uyanlar anlamına gelmemektedir.

Resulullah'ın sünnetini Muaviye'den ve onun gibi Mekke fethinden (yani müşriklerin son sığınağı da yıkıldıktan) sonra müslüman olanlardan daha iyi bildikleri inkar edilemez bir gerçektir; çünkü bir evin çocuğu o evde olanı diğerlerinden daha iyi bilir. Ama biz Ehl-i sünnetten olanlar Peygamber'in evladı olan "oniki imamı" bırakarak onların düşmanlarına sarılmışız. Hepimiz Resulullah'tan nakledilen "halifelerim oniki tanedir ve hepsi kureyş" tendir hadisini biliyoruz ama, dört halifeden başkasını tanımıyoruz.

Belki de, "Ehl-i sünnet ve cemaat" ismini bizlere veren Muaviye'nin sünnet ve cemaetten maksadı, Ali ve evlatlarına lanet okuma sünneti üzerinde cemaatleştirmekti; ki onun koyduğu bu sünnet ancak, Ömer ibn'i Abdulaziz tarafından kaldırılabilmiştir.

Bazı tarihciler yazıyorlar kendisi Emevilerden olmasına rağmen, Ali ve Ehl-i Beyt'ine lanet okuma sünnetini kaldırdığı için Emevi'ler tarafından öldürülmesi istenmişti.

Ey benim ailem ve aşiretim, gelin Allah'ın hidayeti ile hakikatları aramaya incelemeye yönelelim; taassubları bir kenara bırakalım. Gerçekte bizler Emeviler ve Abbasrlerin yükledikleri fikri donukluğun kurbanları olmuşuz. Bizler hiç şüphesiz, Muaviye, Amr'i As, Muğeyret ibn-i Şübe gibilerinin hilelerine aldanmışız. Gelin gerçek İslam tarihini araştırarak apaçık hakikatleri bulalım. Allah bizlere iki kat sevap verir, belki bizlerin sebebine Peygamber'in vefatından sonra yetmişüç fırkaya bölünen ve çeşitli belalara düçar olan bu ümmet, tekrar vahdete yönelir.

Gelin lailaheillallah Muhammed Resulullah ve Ehl-i beyt'e itaat bayrağı altında ümmeti toplayalım. Resulullah'ın kendisi Ehl-i beyt'ine itaat etmeği bizlere emretmiştir ve buyurmuştur ki: "Ehl-i beyt'den öne düşmeyin helak olursunuz ve onlardan ayrı kalmayın helak olursunuz ve onlara bir şeyi öğretmeyin ki onlar sizlerden daha bilgilidirler". (1)

Eğer böyle yaparsak Allah gazabını bizden kaldırır ve bizlere korku ve üzüntüden sonra emniyet ve rahatlık bağışlar; yeryüzüne bizi hakim kılar ve bizleri yeryüzünün varislerinden karar verir ve kendi velisi olan İmam Mehdi(a.s) yi Peygamber'inin verdiği vade üzere gönderir ve o, yeryüzünü zülüm ve sitemle dolduktan sonra adalet ve doğrulukla doldurur ve onun sebebine Allah nurunu tüm yeryüzüne yayar


1. Durr'ul Mensur, Suyuti, c. 2. so 60 -
Usdul Gabe, c. 3. 137
Sevaikul Muhrike, s.148 ve 226
Yenabi'ul Mevedde s. 41, 355
Kenz'ul Ummal, c.1. s. 168
Mecme'uz' Zevaid, c.9. s.163


.

[serdarcan]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

DOSTLARA YAPTIĞIM ÇAĞRI
Hak mezhebi kabullenmem, ruhi seâdet ve esenliğimin başlangıç noktası oldu. Bu vesileyle ben tamamen rahatladım ve kalbirn hak mezheple ve daha doğrusu şüpheden uzak olan gerçek İslam'la inşirah kazandı. Allah'ın bana bağışladığı hidayet ve ruhi olgunluk nimetinin sevinci vücudumu sarmıştl. Artık bu nimeti gizlemeğe ve susmağa takat getirernedim ve kendi kendime "bu hakikatı yaymalıyım" dedim.

Nitekim Allah'u teala buyuruyar ki: "Allah'ın sana verdiği nimetini söyle". (1)

Allah'ın bana lutf etmiş olduğu bu nimet, dünya ve ahirette olan en büyük nimetlerdendi. Keza "Hakkı söylemeyen dilsiz şeytandır" ve "hakkın ötesinde sapıklıktan başka bir şey yoktur" diye buyrulmuştur.

Beni bu hakikatı yaymamda kararlı kılan en büyük sebep, Resulullah ve Ehl-i beyt'ini (2) seven Ehl-i sünnet ve cemaet'in ekseriyetinin sade kalpli ve hakka meyilli oluşu idi. Bu gibi insanların hakka tabi olmaları için gözleri önüne tarih boyunca çekilen perdelerin atılması yeterliydi.

Bu durum benim kendi şahsımda tahakkuk etmiş bir gerçekti. Allah'u Teala "Siz de önceden böyleydiniz de Allah size lutuf etti". buyurmuştur.

İlk olarak, benimle birlikte yüksek ôkulda. öğretmenlik yapan dört arkadaşımı bu mevzu üzerinde yaptığım araştırmaya katılmak için davet ettim.


1- Düha, 11
2- Nisâ, 94



Bunlardan ikisi din dersi hocası, biri arapça dili ve diğeri ise İslam felsefesi hocası idi. Hiç biri Kafsa'lı değil Tunus, Cummal ve Süse'li idiler.

Ben onları bu önemli mevzüyu birlikte incelemeye davet ettim, ve kendilerinden kavramasında zorluk çektiğim bazı meseleler üzerinde oturup tartışmamızı istedim; onlar da bu daveti müsbet karşılayarak hergün çalışma saatlerinden sonra benim evime gelmeyi kabul ettiler. Ben ilk olarak onlara "El'Muraciat" kitabını verdim ve dedim ki "Bu kitabın yazarı bazı ilginç iddialara sahiptir; okuyup inceleyelim. Onlardan üç tanesi bu teklifi kabul ederek ciddiyetle incelerneyi başlattılar, ama arapça dilbilgisi hocası dört - beş toplantıdan sonra "Batılılar ayı fethederken sizler halen İslam'da hilafet konusunu araştırıp duruyorsunuz"?! diyerek incelemeği sürdürmekten vazgeçti.

Bir ay zarfında kitabın incelenmesi bitti ve bu tahkik sonucu onların her üçü de hakkı kabul edip Şii oldular. Elbette ben de onlara hakikata en kısa yoldan ulaşmaları için yıllar boyunca yaptığım araştırmalar sonucunda edindiğim bilgi ve malumatımdan yararlanarak elimden geldiğince yardımcı oldum. Böylece, hidayete vesile olmanın tadını anladım ve geleceğe daha bir umutla bakmağa başladım.

Yavaş - yavaş mesciddeki derslerimde veya sofuluk halkalarında tanıştığım arkadaşlarımı ve okuldaki samimi talebelerimi toplantılarımıza davet ettim.

Allah'a şükürler olsun bir yıl geçmeden Ehl-i beyt mezhebini kabul edenler olarak sayımız (çoğaldı. Ehl-i beyt'in velayetini kabul eden bizler, artık onların dostlarıyla dost ve düşmanlarıyla düşman; bayramlarında sevinen ve Aşüra gibi

günlerde yasa bürünen ve yas meclisleri tutan bir topluluk haline geldik. İlk kez Kafsa'da tören ve şenlik düzenleyerek anmaya muvaffak olduğumuz Gadir'i Hum bayramında, Seyyid Hoi ve Seyyid Muhammed Bakır Sadr'a mektup yazarak basirete kavuştuğumu ve şii olduğumu bildirdim. Git - gide her - kes benim şii olduğumu ve halkı Ehl-i beyt'in mezhebine davet ettiğimi bildi ve o andan itibaren bizi hedef alan töhmet, iftira ve yalanlar ülke çapında yayılmaya başladı.

İsrail casusu olmaktan tut halkı dininde şüpheye düşürmek, sahabeye sövmek fitne çıkarmak gibi türlü - türlü iftira ve yalanlara maruz kaldık. Ben başkentte Raşitel Gannuşi ve Abdulfettah Moru isimli arkadaşlarla görüştüm.

Bu ikisi şiddetle bana muhalefet ediyorlardı. Abdulfettah'ın evinde gerçekleşen görüşmede onlara "bizler müslüman olarak tarihimizi incelemeli, kaynaklarimızı ciddi bir şekilde gözden geçirmeliyiz" dedim ve örnek olarak Sahih'i Buhari'yi zikrederek onda akıl ve dine ters düşen rivayetlerin olduğunu söyledim. Bu sözüm onlara çok ağır geldi galiba. Bu yüzden sinirlenerek dediler ki, "sen kimsin ki Buhari'yi tenkit etmeye kalkışıyorsun?"

Ben her ne kadar soğukkanlılıkla onları ilmi bahse girmeye ikna etmek istediysem de başarılı olamadım; onlar bunu reddederek "Sen şii olabilirsin ama biz şii değiliz; bizim daha önemli meselelerimiz vardır. Her şeyden önce İslam ahkamını riayet etmeyen bir düzen ve siyasi otoriteyle mücadele etmekteyiz". dediler.

Ben dedim ki "İslam'ın hakikatını bilmeden hakimiyeti ele geçirmeniz ne yarar sağlayabilir? eğer siz otoriteyi ele geçirseniz onlardan daha kötü bir icraya da duçar olabilirsiniz".

Görşmemiz böylece sona erdi. Bu görüşmenin akabinde İhvan'ul müslimin'e bağlı bazı kişiler tarafından aleyhimize


yapılan şayiâlar daha da artış gösterdi. Bunlar kendi taraftarlarına, benim, devletin uşağı olduğumu ve müslümanları inançlarında şüpheye düşürerek devlete karşı verilen islami mücadeleden onları alıkoyduğumu söylüyorlardı.

Neticede İhvan'ul müslimin safında yeralan gençlerden ve sun tarikatlarına mensup ihtiyarlardan irtibatlarımız kopma ya başladı ve kendi vatanımız ve akrabalarımızın içerisinde zor dönemler yaşamaya başladık.

Ama Allah'u Teala daha hayırlısını bizlere nasib eyledi. Yavaş - yavaş diğer şehirlerden hakikatı incelemek için bazı gençler bize uğramaya başladı ve ben elimden geldiği kadarıyla onları ikna etmeye çalıştım. Böylece başkentli, Kirvan, Süse, Seydi ve Buzeyd'li bir grup genç şia mezhebine dahil oldular Yaz tatilinde Irak'a yaptığım Sefer'de Avrupa'ya da uğradım. Fransa ve Hollanda'da bazı arkadaşlarla görüştüm ve onlarla mezhebi konular hakkında tartıştık; ve Allah'a şükürler olsun ki onlar da basirete kavuştular.

Necef'te Seyyid Muhammed Bakır Sadr ile görüştüğümdc büyük bir sevinç içindeydim. O beni Tunus'da Ehl-i beyt mezhebini yayan ilk kişi olarak yanındakilere tanıttıktan sonra benim mektubumu alıp ilk olarak Tunus'da Gadir'i Hum bayramını kutladığımızı öğrenince sevinçten ağladığını söyledi. Ben Seyyid'e, karşılaştığımız zorlukları, şayiaları (söylentileri) ve yalnızlığımızı anlattım.

Seyyid sözlerinin bir bölümünde şöyle dedi: Zorluklara tahammül etmelisin; Çünkü Ehl-i beytin yolu zor ve çetin bir yoldur. "Bir kişi Resulullah'ın yanına gelerek dedi ki: "Ya ResuluIlah, ben seni seviyorum. Hazret Resulullah(s.a.v) buyurdu ki: Çok zorluklarla karşılaşmakla seni müjdeliyorum. Adam, amcan oğlu Ali(a.s) yi de seviyorum dedi Resulullah(s.a.v) buyurdu ki: Düşmanlarının çok olacağını sana müjdeliyorum. O kişi dedi ki: Ya Resulullah, Hasan ve Hüseyin'i de seviyorum. Resuluılah buyurdu ki; o zaman fakirlik ve belalarm çokluğuyla seni müjdeliyorum".

Bizler hakka davvet uğrunda ne yapmışız? Oysa ki Hz. Hüseyin kendi canını, evlatlarını, dostlarının hepsini bu yolda kurban etti. (Hakiki) şiiler tarih boyunca bu uğurda çok büyük zorluklara göğüs germişlerdir; öyleyse hak yolunda zahmet ve zorluklara katlanmak ve fedakarlık göstermek gerekir.

Gerçekten eğer Allah bir kişiyi senin elinle doğru yola sevkederse, senin için dünya ve dünyada bulunanların hepsinden daha hayırlıdır".

Seyyid Sadr, bana inzivaya çekilmememi ve Ehl-i sünnet kardeşlere, benden kaçsalar bile daha fazla yaklaşmarnı tavsiye etti. Hatta aramızda, kopukluk olmasın diye onların arkasında namaz kılmarnı söyledi. Çünkü onlar asırlar boyunca tarihin tahrif edilerek anlatılmasının kurbanı olduklarından gerçeklerden habersizdirler ve insanlar, bilmedikleri şeylere düşman kesilirler.

Seyyid Hoi'de yine takriben aynı tavsiyelerde bulundu. Ve Seyyid Muhammed Ali Tabatabai Hekim de gönderdiği mektuplarla (Çeşitli, meseleler hususunda) bize devamlı nasihat ve tavsiyelerini yazıyordu ve yeni şii olan kardeşlerimizde çok müsbet bir te'sir'e sahipti.

Çeşitli münasebetlerde Necef'e ziyarete gidiyordum ve Necef alimleriyle görüşüyordum. Bununla da kalmayıp her yıl yaz tatilini Hz. Ali(a.s) nin kabrinin yanında gecirerek Seyyit Muhammed Bakır Sadr'ın derslerine katılmağa kararlaştırdım katılmaya muvaffak olduğum o derslerden, ben burada vasıf edemeyeceğim derecede faydalanmaya muvaffak oldum. Sonra 12 İmam'ın hepsinin türbelerini ziyaret etmeyi kararlaştırdım.


Ve Allah'u Teala'da beni buna muvaffak eyledi. Ve ben tüm imamların ziyaretine hatta İran'ın Meşhed şehrindeki Hz. İmam Rıza'nın kabrinin ziyaretine de gittim. Orada da yine bir çok alimle tanıştım ve onlardan çok istifade ettim. Dini merci' olarak taklit ettiğim Seyyid Hoi, bana kendi devletimizde yeni şii olanlara kitap ve diğer şeyler yardım etmek için humus ve zekat'tan harcamam için izin verdi. Ve ben beldemizde önemli kaynakları içine alan her iki fırkanın kitaplarından müteşekkil yararlı bir kütüphane kurmaya muvaffak oldum; adını da Ehl-i beyt kütüphanesi "koydum. Allah'a şükürler olsun ki bir çok kişi oradan yararlanmaktadırlar.

Bundan onbeş yıl önce Allah'u teala bana bir başka lutufta bulundu ve bizim sevinç ve bahtiyarlığımızı iki katına çıkardı. O da Kafse şehrinin belediye Reis'inin benim bulunduğum caddeye Ali ibn-i Ebi Talib ismini vermeyi kabul etmesiydi.

Burada onun yaptığı bu hizmetlen dolayı tekrar ona teşekkürlerimi sunmak isterim; o değerli bir müslümandır ve Hz. Ali(a.s) ye olan sevgisi çoktur.

Ben kendisine El Müraciat kitabını hediye etlim; o da bunun karşılığında bizlere daha fazla hürmet edip alaka gösterdi. Allah ona hayırlı mükafatlar versin....

Bazı inatçı Ehl-i beyt düşmanları, Ali ibn'i Ebi talib'in ismini taşıyan tabloyu mahvetmeye çalişlılar ama muvaffak olamadılar ve Allah, caddenin isminin öylece kalmasını istedi.

Artık dünyanın her köşesinden bize gelen mektupların üzerinde Ali ibn'i Ebi talib caddesi diye yazılıyordu. Bu şerefli isim, bizim güzel ve tarihi şehrimizi mubarek kıldı.

Ehl-i beyt imamlarının ve Necef alimlerinin nasihatlarıyla amel ederek, elimizden geldiğince diğer mezheplere mensub kardeşlerimize yakınlık gösterdik Ye onların cemaat namazlarına katıldık; böylece aramızdaki kinler ve öfkeler azaldı; bu arada



bizim abdest alışımız ve namaz kılışımız hakkında soru soran gençlerin sorularına gücümüz kadarınca cevap verip onları ikna etmeye muvaffak olduk.

[serdarcan]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

HAKKIN LUTÜF VE HİDAYETİ

Tunus'un güneyinde yeralan bir köyde bir düğün merasimi esnasında biraraya gelen hanımlar bir karı ve kocadan sözettiklerinde onların içinde bulunan yaşlı bir hanım şaşırak "O hanım nasıl o erkekle evlenmiş olabilir?" demişti. Nedenini sorduklarında ihtiyar hanım, onların her ikisine de kendisinin süt vermiş olduğunu ve bu yüzden onların sütkardeşi olduklarını söylemiş. Bunu duyan hanımlar, olayı kocalarına anlatmış ve mesele böylece büyümüş. Kızın babası, kızına, dadılık yapan o hanımın süt vermiş olduğunu ve oğlanın babası, oğluna aynı hanımın süt vermiş olduğunu tastik etmişler. Bunun üzerine kız ve oğlan tarafları arasında kıyamet kapar ve her biri diğerini bu evlilikten sorumlu tutmaya başlar; aralarında çıkan çatışmada ellerine geçen taş ve sopayla birbirlerine saldırıyorlar. Özellikle bu evlilikten on yıl kadar bir süre geçmiş ve eşlerin bu evlilikten üç çocukları da varimiş. Kadın bu haberi duyar - duymaz babasının evine firar etmiş ve üzüntüden yemek bile yemezmiş; hatta böyle bir hadiseye tahammül edemediğinden ihtihar etmeye de kalkışmış; Biçare nasıl tahammul etsin ki habersizce kendi(süt) kardeşi ile evlenmiş ve ondan üç çocuğu da olmuştur. Kabileler arasında çıkan kavga sırasında her iki taraftan da bir kaç kişi yaralanmıştır. Ama ihtiyarlardan biri ortaya girip geçici olarak olayı yatıştırıyor. Ve onlara ulemanın yanına giderek bu konuda fetva almalarını nasihat ediyor, Onlar da büyük şehirlere gelip bu olayı halletrnek için bir çok meşhur alime başvuruyarlar, ama sordukları her alim onların


hemen birbirlerinden ayrılmalarını gerektiğine ve artık evlenmelerinin haram olduğuna fetva vermiş ve bu evlendiklerinin keffaresi için de ya bir köle azat etmeleri lazım geldiğini yahutta iki ay peşpeşe oruç tutmaları gerektiğini söylemişlerdir. Sonunda Kafse şehrine gelip buranm hocalarına da sormuşlar ama yine aynı fetvayı almışlardır; çünkü Maliki mezhebine göre hatta bir damla süt emmek bile süt baba annesi ve süt kardeşi olmak için yeterlidir.

İmam Malik, sütü şarab ile kıyas edip "insanı sarhoş eden şeyin çoğu haram olduğu gibi azının da haram olduğuna yani şarabın hem çoğu hem azının haram olduğuna istinat ederek onun gibi süt emzirmenin de bir damla bile olsa süt yoluyla mahremliğin oluşmasına sebep olacağını söylemiştir. Bir adam onları bir tarafa çekip benim evimin adresini onlara veriyor ve diyor ki, "bu gibi konuları Ticani'den sorun; çünkü onun tüm mezhepler hakkında bilgisi vardır. Ben kaç defa onun bu hocalarla tartıştığına hepsini güçlü delillerle mağlup ettiğine şahit olmuşum", Kadının kocası gelip meseleyi bana söyleyince ben onu kendimle kütüphane'ye götürdüm, O tüm olayı evvelinden sonuna kadar teferruatıyla bana anlattı ve dedi ki; "efendim benim hanımım intihar etmek istiyor; çocuklarımız sahipsiz kalmış; bizim hiç bir çaremiz kalmamıştı ki senin adresini verdiler. Bu kadar kitabı senin yanında görmem, kalbime bir aydınlık ve ümit saldı. Belki siz bu düğümü çözebilirsiniz". Bir kahve getirdim ve sonra biraz düşündükten sonra o ihtiyar hanımdan kaç defa süt emmiş olabileceğini sordum. Bilernem, dedi "ama hanımım iki veya üç defadan fazla süt emmemiştir; çünkü hanımımın babası kızını süt emmesi için ancak iki veya üç defa o ihtiyar hanımın evine götürmüş olduğunu söyledi". Bunu duyunca ben dedim ki, "eğer bu doğru olursa sizlerin şer'an bir müşkülünüz yoktur; nikahmız sahih ve



helaldir", Bunu duyar duymaz zavallı benim ellerime kapanıp elimi ve başımı öptü sonra şöyle dedi: "Allah kalbini sevinçle doldursun; beni ıztıraptan kurtardm ve esenlik kapısnı yüzüme açtın. Artık kahvesini bitirmeden ve benim sözlerimin kaynağını bile sormadan izin alıp çocuk ve hanımına müjde vermek için hemen yanımdan ayrıldı. Ama ertesi gün yedi kişiyle birlikte tekrar benim yanıma geldi ve yanındakileri bana tanıtarak şöyle dedi: "Bu benim babamdır ve bu da hanımımın babasıdır ve üçüncü şahıs köy muhtarı, dördüncüsü cami imamı, beşincisi kabile büyüğü, altıncı şahıs okul müdürü yedinci şahıs şeyh'tir. Bunlar süt mahremliği ile ilgili meseleyi tartışmak ve bizim evliliğimizin helal olduğuna dair verdiğin fetvanın delilini sormak için buraya gelmiş bulunuyorlar".

Ben onları kütüphaneye götürdüm ve onlara kahve sunup biraz taltifte bulunduktan sonra kendilerini dinlemeğe hazır olduğumu söyledim. Dediler ki, "Seninle süt mahremiyeti
mevzuunu tartışmak için geldik. Allah Kur'an'ı kerim'de süt emzirmenin mahremiyete sebep olduğunu ve süt kardeşlerinin evlenmelerinin haram olduğunu açıkça buyurmuştur. Keza Resulullah, "neseb yoluyla haram olan, süt emzirme yoluyla da haram olur" buyurarak süt kardeşlerinin birbiriyle evlenmesini haram etmiştir ve İmam Malik'de böyle evliliğin haramlığına fetva vermiştir; Ama sen böyle bir evliliğin helal olduğuna fetva vermişsin!"

Ben bir kişiyim" dedim "ama maşaallah siz sekiz kişisiniz; eğer hepinizle tartışacak olursam o zaman sizleri ikna edemem ve asıl mesele, yan meselelerin içinde kaybolup gider; bu yüzden en iyisi sizler aranızdan bir kişiyi seçin ben onunla konuşayım. Diğerleri de hakem olarak konuşmamızı dinlesinler".

Onlar benim bu teklifimi beğendiler ve aralarındaki şeyh'in en bilginleri olduğunu söyleyerek onu benimle tartışmak



için seçtiler. O söze başlayarak şöyle dedi: "Sen, Allah ve Resulul'lun ve mezhep imamlarının haram ettiği bir şeyi nasıl halal edebilirsin?"

Dedim ki: Ben böyle bir işe teşebbüs etmekten Allah'a sığınıyorum. Allah'u Teâla sütle mahremiyete yolaçtığını mücmel bir ayetle açıklamıştır ve meselenin teferruatını ve şartlarını beyan etmeyi Resulüne(s.a.v) bırakmıştır; Resulullah'da bunun şartlarını tefsilatıyla açıklamıştır".

Dedi ki, "Ama İmam Malik, bir damla sütle dahil mahremliğin gerçekleşeceğine ve evlenmenin haram olacağına fetva "vermiştir.

"Biliyorum" dedim; "ancak İmam Malik'in sözü muhalefeti caiz olmayan bir delil değildir! Acaba sizin diğer İmamlar hakkkındaki görüşünüz nedir?"

"Allah hepsinden razı olsun; dedi onların hepsi Resulullah'tan ilimlerini almışlardır". Bunun üzerine ben eğer İmam Malik'in fetvası, Resulullah'ın hükmüyle muhalif olursa o zaman sen Resulullah'ın hükmünü bırakıp İmam Malik'i taklit edersen Allah'a ne cevap verirsin?" diye bir soru sordum; şaşırarak "Allah'u ekber; İmam Malik o büyüklüğüyle nasıl Resulullah'ın kesin hükmü ile muhalefet edebilir? diye cevap verdi. Orda bulunanların hepsi benim bu sözüme yani İmam Malik hakkında böyle cür'etkar konuşmama şaşırdılar. Hemen dedim ki: "İmam Malik sahabeden miydi? "Hayır" dedi. Tabiin'den miydi? dedim. "Hayır, dedi "o ancak etba-i tabi'lerindendir". Dedim ki, "Acaba Ali ibn'i Ebi Talib mi Peygamber'e yakın idi yoksa imam Malik mi?

"Elbette Ali ibn-i Ebi Talib daha yakın idi. O, Hülefa-i Raşidindendir" dedi.

Oturanlardan birisi de kalkıp dedi ki;

"Hz. Ali ilim şehrinin kapısıdır".

Dedim ki o halde neden ilim şehrinin kapısını bırakmışsınız da ne saha be ne de tabiin'den olan birine bağlanmışsınız?

O, fitneden sonra ve Resulullah'ın Medine'si, Yezid'in ordusu tarafından tecavüze maruz kaldıktan, sahabenin büyükleri öldürüldükten, namuslar tecavüze uğradıktan ve Resulullah'ın sünnetlerinin yerini bid'atler aldıktan sonra dünyaya gelmiştir. Öyleyse insan, cinayetkar sultanların istekleri doğrultusunda fetva verdikleri için onların rızasını kazanan imarnlara nasıl güvenebilir?

Onlardan biri dedi ki: Senin şii olduğunu ve Hz. Ali'ye taptığını duymuşuz".

Ama yanında oturan arkadaşı dirseğiyle onu vurarak dedi ki: "Sus; böyle değerli ve bilgin birine bu sözleri söylemekten utanmıyor musun? ben şimdiye kadar hiç bir alimin bu kadar çok kitabı olduğunu görmedeim; bu adam sözlerini tam bir güvenle ifade ediyor".

O adama dönüp "Evet ben şiiyim ama şia Hz. Ali'ye ibadet etmiyor sadece İmam Malik'in yerine Hz. Ali'ye uyuyorlar; çünkü kendinizin de dediği gibi Hz. Ali, ilim şehrinin kapısıdır". dedim. Bunun üzerine Seyh dedi ki: "Acaba İmam Ali süt kardeşlerinin evlenmelerine izin veriyor mu? "Hayır" dedim Ama İmam Ali buyuruyor ki; süt emmek evlenmenin haram olmasına yani birinin diğerinin süt kardeşi olmasına ancak o zaman sebep olur ki onbeş defa peşpeşe bir çocuk bir hanımdan süt emmiş olsun; öyle ki bu onbeş defanın her defasında çocuk sütten doyarak ayrılsın; yahut çocuğun vucudunda et oluşuncaya ve kemiği sertleşineeye kadar birinden süt emmiş olsun. Kadının babası sevinerek dedi ki: "Allah'a andolsun ki benim kızım iki veya üç defadan fazla süt emmemiş; İmam Ali'nin bu sözünde bizim için bir kurtuluş yolu vardır; bizim bu ümitsizliğimizden



sonra, Allah bize bir ümit ve rahmet kapısı açmıştır".

Mürşitleri olan Şeyh dedi ki; "bu konuda bize yakin verecek bir delil gösterir misin?"

Kalkıp Ayetullah Hoi'nin "Minhac'us salihin" isimli kitabını getirdim ve ona verdim; onun kendisi süt konusunu iyice okudu ve ikna oldu.

Hepsi sevindiler özellikle benim ikna edici bir delil gösteremeyeceğimden korkan hanımın kocası çok memnun gözüküyordu. Sonra kitabı benden istediler ki onu köylerinde delil olarak gösterebilsinler; ben de o kitabı onlara verdim ve onlar bana dua ederek ayrılıp gittiler.

Ama benim evden çıktıklarında bize muhalif olan birisiyle karşılaşmışlar o da bunları bazı kötü hocaların yanına götürmüş ve o hacalar da bu zavallılara benim İsrail uşağı olduğumu ve onlara vermiş olduğum. Minhac'us salihin kitabının baştan başa saptırıcı şeylerle dolu olduğunu ve Iraklıların hepsinin kafir ve münafık insanlar olduklarını, şiilerin ateşperest olduklarından dolayı, bacı ve kardeşin evliliğine izin verdiklerini söylemişler.

Evet, bu tür yalan ve iftiralarla onları korkutarak benim sözlerimi bir şeye saymamalarını tavsiye etmişler. Onlar da aldanarak veya korkarak önceden ikna olmalarına rağmen tekrar yoldan çıkmışlardıe. Bunun üzerine kadının hocasını Kafse şehrinin mahkemesine başvurarak boşama davası açmaya zorlamışlar ve mahkeme başkanı da onlara başkente gitmelerini ve cümhuriyet müftüsü ile görüşerek ondan meseleye bir çözüm getirmesini istemelerini söylemiş. Kadının kocası başkente gitmiş ve orada bir ay kaldıktan sonra Cumhuriyet Müftüsü ile görüşmeye ve meseleyi baştan sona ona anlatmaya muvaffak olmuştur.

Müftü, evliliğin sahih olduğuna dair fetva veren alimin ismini soruyor; kadının kocası da, "Ticani Semavi isimli bir


alimden başka evliliğin doğruluğuna kimse fetva vermemiştir", diyor. Müftü benim ismimi not ederek hanımın kocasına diyor ki: "sen Kafse'ye dön, ben oranın mahkeme başkanlığına bir mektup yazacağım ve sizin meseleniz hallolacaktır".

[serdarcan]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

Bir kaç gün geçmeden genel cumhuriyet müftüsünün mektubu, Kafse şehrine ulaşıyor. Kadının kocası avukatı aracığıyla Müftünün mektubunda böyle bir evliliğin haram ve batıl olduğuna dair hüküm verdiğini öğreniyor.

Bütün bunları hamınm kocası bana anlattı.

O bunları apıatırken, meselenin bu kadar uzamasından ve sağa sola koşmaya mecbur kaldığından artık bitkin bir vaziyete geldiği anlaşılıyordu.

Beni meseleye soktuğu için özür diledi. Ben temiz duygularından dolayı ona teşekkür ettim ve Genel Müftünün, böyle bir evliliğin haram ve batıl olmasına dair hüküm çıkarmasından dolayı hayret içinde olduğumu söyledim. Ve sonra ondan, Genel Müftünün yazmış olduğu mektubu bana getirmesini istedim ki onu itiraz olarak Tunus'un gazetelerinde yayınlayayım ve Tunus'un ,Müftüsünün İslam mezheplerinden ve onların süt mahremliği konusundaki ihtilaflarından haberdar olmadığını halka açıklayayım.

Ama hanımın kocası; "beni, dosyamın içindekileri görmeme bile müsade vermediler "nasıl öyle bir mektubu getirebilirim". dedi.

Bir kaç gün sonra Mahkeme Başkanı bir mektup göndererek beni, sözkonusu kitap ve o karı kocanın evliliğinin batıl olmadığına dair delillerle birlikte mahkemeye istedi.

Ben de - önceden hazırladığım ve gösterilecek yerlerinin arasına kolayca bulunması için kağıt koyduğum kaynakları alıp - tayin edilen saatta mahkemeye gittim. Mahkeme başkanının sekreteri beni karşılayıp başkanın odasına götürdü; içeri


girdiğimde, İbtidai Mahkeme Başkanı'nın, vilayet Mahkeme Başkanının ve cumhuriyet savcısının üç diğer aza ile birlikte orada bulunduklarını gördüm hepsi de resmi bir oturumdaymışlar gibi resmi elbiselerini giymişlerdi. Kadının kocası da orada idi; o da salonun sonunda onlarla karşı karşıya oturmuştu.

Topluluğa selam verdim ama farkına vardım ki, onlar nefret ve tahkirle bana bakıyorlar. Oturduktan sonra Başkan bana dönüp haşin bir selse dedi ki; "Ticani Semavi siz misiniz",! "Evet" dedim. Dedi ki; siz mi bu olayda evliliğinin doğruluğuna fetva vermişsiniz? Dedim ki; hayır, ben müftü değilim ama müslümanların imamları ve alimleri bu fetvayı ver mişler. Dedi; biz de bunun için seni sesledik; sen şimdilik bir sanık durumundasın; eğer iddianı delille isbat edemezsen suçlu görülüp hapse gireceksin ve buradan direk olarak hapishaneye götürüleceksin.

Ben bu sözlerden, tehlikeyle karşı karşıya olduğumu anladım; elbette fetva verdiğim için değil; bazı kötü alimlerin benim fitne çıkarıp sahabeye dil uzattığıma ve Ehl-i beyt, mezhebini yaydığıma dâir bunlara ispiyonculuk yaptığı için. Hatta (duyduğuma göre mahkeme Başkanı ispiyonculuk yapmış olan o âlime demiş ki; eğer iki şahit getirirsen ben onu hapse atarım.)

Bunlardan başka İhvan'ul Müslimin'e bağlı olanlardan bazıları da, bu fetvayı suistimal ederek halkın içerisinde yaymışlar ki; ben kardeşlerin birbiriyle evlenmelerine izin vermişim ve bu da şia mezhebinin fetvasıdır. Ben bu sözlerin hepsini önceden duymuştum.

Mahkeme başkanının beni hapisle tehdit ettiğini görünce artık kendimi tam bir cesaretle savunmaktan başka bir çarem kalmamıştı. Onun için mahkeme başkanına, acaba çekinmeden

konuşabilirmiyim?" dedim.

- Senin avukatı n olmadığına göre istedigin gibi konuşabilirsin. dedi.

- Her şeyden önce şunu bilin ki ben fetva vermek için kendimi ortaya atmış bir şahıs değilim; bu kadının kocasından sorun; bunun kendisi benim evime geldi ve müşkülünün çözümünü benden istedi. Bu yüzden, bildiğimi esirgemedan açıklamadan başka bir çarem kalmadı ve ben onlardan kaç kez süt emmiş olduklarını sordum; hanımın iki defadan fazla süt emmemiş olduğunu öğrendim ve buna istinaden İslam'ın hükmünü açıkladım. Ben ne müçtehidim, ne de kendi re'yiyle şeri hüküm çıkaran birisi.

Mahkeme Başkanı dedi ki; sen bu sözlerinle yalnız kendinin islamı bildiğini ve bizlerin İslam'dan habersiz olduğunu mu iddia ediyorsun? Dedim ki; ben onu kastetmedim, ama bu bölgede halk İmam Malik'in mezhebine bağlı olduğu için o mezhep çerçevesinden öteye geçilmemektedir. Ama ben tüm mezhepleri araştırdığım için bu meselenin çaresini bulmuşum. Başkan, çaresini nereden buldun? diye sordu" Dedim ki; acaba sizden bir şey sorabilirmiyim?

"Sor" dedi. Dedim ki; Acaba islam mezheplerini nasıl görüyorsunuz? Dedi ki; onların hepsi sahihtir; çünkü hepsi hükümlerini Resulullah'tan almışlar ve onların ihtilaflarında rahmet vardır. Kadının kocasını göstererek dedim ki; o zaman bu zavallıya rahmedin ki iki aydan fazladır hanımı ve çocuklarından ayrılmıştır; çünkü bazı İslam mezhepleri var ki bunun sorununu hallediyor. Başkan sinirlenerek dedi ki; meseleyi bu kadar saptırman yeter; eğer delilin varsa göster, biz sana kendini savunma hakkı verdik; sen ise başkasına avukatlık yapıyorsun."

Çantamdan Ayetullah Hoi'nin "Minhac'us Salihin" isimli

kitabını çıkardım; ona verdim ve dedim ki; Bu Ehl-i beyt mezhebinin kitabıdır; delilleri de içerisindedir. O sözlerimi keserek "bizim Ehl-i beyt mezhebiyle işimiz yoktur; ne onu tanıyoruz ne de ona inanıyoruz" dedi. Ben bu cevabı bekliyordum, bu yüzden Ehl-i sünnet'in kaynaklarını da kendi yanımda götürmüştüm.

İlk önce Sahih'i Buhari'yi, sonra Sahih'i Müslimi ve sonra Şeyh Mahmut Şeltut'un fetvalarını ve sonra İbn'i Ruşd'un Bidayetul Müçtehid ve Nihayet'ul Muktesid adlı, kitabını 'Ve ondan sonra ibn'i Cevzi'nin Zad'ul Mesir Fi İlmit'tefsir kitabını bir kaç kitapla birlikte çantama yerleştirmiş bulunuyordum. Başkan, Ayetullah Hoi'nin kitabına bakmayı kabul etmeyince ondan sordum ki hangi kitapıara inanıyorsunuz?

"Sahihi Buhari ve Sahibi Müslime" dedi.

Hemen Sahih-i. Buhar'yi çıkarıp, belirlenen yerini 'açıp ona uzatarak," buyurun okuyun" dedim. Dedi ki "kendin oku'" Ben okumaya başladım; orada yazmıştı ki: "Falan ravi falandan ve o da Aişe'den nakletmiştir ki "Resulullah dünyadan gitti ama süt emme miktarı, beş veya beşden fazla olmayınca' "süt emzirmek nedeniyle evlenmeyi haram etmedi".

Başkanın kendisi o kitabı benden alıp okudu, sonra yanındaki vekile verdi; o da okuduktan sonra yanındakine verdi. Ben o sırada Sahih'i Müslim'i çıkardım ve aynı hadisi onda da bulup gösterdim ve sonra "el Ezher" Şeyhi Şeltut'un fetvalarını içeren kitabı çıkardım. O kitabında süt konusunda Mezhep imamlarının ihtilaftarını nakletmiş ve bazı alimlerin emzirme onbeş defadan az olursa evlenmenin haram olmayacagına fetva verdigini, bazılarının yedi defa ve bazılarının ise beş defayı şart koştuklarını zikrettikten sonra yalnız İmam Malik'in nasla muhalefet ederek bir damlanın bile (evliligin) haram olmasına sebep olduguna dair fetva verdiğini


kaydetmişti sonra Şeyh Şeltut şöyle yazmıştı: ben bu fetvanın vasatını kabul ediyorum; yani yedi ve yedi defadan fazla süt emerse haram olur.

Mahkeme Başkanı bunları gördükten sonra dönüp hanımın kocasına "Git hanımın babasını getir bizim yanımızda şahitlik versin ki kızı, iki yahut üç defadan fazla süt emmemiştir; sonra gidip hanımını evine götürürsün" dedi.

O zavallı sevinçli bir halde hemen kalkıp gitti.

Savcı ve diğer azalar da görevlerinin başına gitmek bahanesiyle izin istediler; Başkan'da onlara izin verdi. Artık ikirnizden' başkası orda kalmamıştı. Başkan bana yönelip özür dileyerek dedi ki: "Beni affet hocam! seni başka türlü bana anlatmışlardı ve senin hakkında olmadık şeyler demişlerdi. Şimdi anladım ki o sözleri, söyleyenlerin hepsi yalancı ve inatçıl insanlarmış",

Bu kadar kısa bir süre içinde böyle bir tahavvulun gerçekleşmesi, beni çok sevindirdi; dedim ki: Allah'a şükürler olsun ki O (Allah) sizin elinizle bana nüsret verdi. Dedi ki; duyduğuma göre senin büyük bir kütüphanen var; acaba "Heyat'ul heyvan'il kubra" isimli kitabınız varmıdır? Evet, dedim. Dedi ki: onu iki yıldan beridir arıyorum acaba o kitabı bana ödünç olarak verir misiniz? Dedim ki, "Ne zaman isteseniz o kitabı kütüphenemizden alabilirsiniz. Dedi ki; Benim büroyu gelmek için vaktiniz olur mu acaba? ki (Oturup) konuşalım ve sizden istifade edeyim.

"Rica ederim" dedim; "ben sizlerden isıifade etmeliyim; çünkü siz, yaş ve makam yönünden benden daha üstünsünüz; ben haftanın dört günü tatilim ve bu müddette sizin hizmetinizdeyim,"

Onunla her cumartesi günü duruşması olmadığı için biraraya gelmeyi kararlaştırdık.


O, sahih'i Buhari ve Müslim'i ve şeyh şeltut'un fetvalarını içeren kitabı, içindeki süt mevzuü ile ilgili olan nasları yazmak için onun yanında bırakmarnı istedi; ve ben sözkonusu kitapları ona bıraktım. Ayrılmak için kalktğımda o da benimle birlikte kalkıp beni uğurladı.

Ben sevinçli bir halde ve bu başarıdan dolayı Allah'a şükrederek oradan ayrıldım. Oysa oraya girdiğimde korku içindeydim, ve hapise girmek tehdidi ile karşılaşmıştım. Ama oradan ayrıldığımda artık Mahkeme Başkanı, bana saygı gösteren ve benden istifade etmek isteyen samimi bir dost olmuştu.

Bunların hepsi, Ehl-i beyt'in bereketlerindendir ki onlara sarılan asla umutsuzluğa düşmez ve onlara sığınan amanda olur.

Kadının kocası bu olayı kendi köylerinde anlatıyor ve bu haber, tüm komşu köylere de yayılıyor ve kadında kendi kocasının evine dönüyor ve onların meseleri böylece hallouyor. Bunun üzerine halkın içerisinde meşhur oluyor ki, ben devletin Genel Müftüsünden bile daha bilgiliyim.

Bir süre sonra kadının kocası büyük bir araba ile gelip beni ve ailemi köylerine davet eııi ve köy halkının beni görmek istediklerini ve üç tane kurban kesmek istediklerini söyledi. Ben Kafse'de işlerimin sıkı olması nedeniyle özür dileyerek gelemeyeceğimi söyledim ve onlara söz verdim ki ileride munasib bir vakitte onların ziyaretine gidecegim.

Mahkeme başkanı da bu olayı kendi arkadaşlarına anlatıyor ve bu olay daha da yayılıyor.

Böylece; Allah'u teala bize tuzak hazırlayanların tuzağını kendilerine çevirdi.

Hatta bize karşı komplo hazırlayanlardan bazıları bile gelip özür dilediler ve Allah onlardan bazısının basiret gözünü açtı; onlar da hakkı kabul eylediler ve ihlaslı dostlarımızdan
oldular.

"Bütün bunlar, Allah'ın bir lutfü idi ki O, dilediği kullarına bağışlar ve Allah büyük lutüf sahibidir."

Ve son sözümüz şudur ki, bütün hamdler, (övgüler) Allah'a mahsustur; Onun salat'ı Efendmiz Muhammed (s.a.v.)e ve onun pak Ehl-i Beyt'ine olsun.

Prof.Dr.Muhammed TİCANİ SEMAVİ

[segaleyn]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

Şİİ OLMAMIN SEBEPLERİ

Benim şii olmamın bir çok sebepleri vardır ki bu kısa fırsatta bir kaç tanesini saymakla yetineceğim:

1- Hilafet Hususundaki Naslar:

Ben ilk araştırmaya başladığımda kendi kendime, sadece her iki fırka'nın da kabul ettiği hadislere istinad etmeye ve bir grubun kabullendiği rivayetlerle yetinmemeye söz verdim. Bu taahutla Ebubekr ile Ali ibn-i Ebi talip'ten hangisinin daha üstün olduğu mevzusunu birde hilafet'in şia'nın iddia ettiği gibi nass ile Hz. Ali'ye mi ait olduğunu yoksa Ehl'i sünnet'in iddia ettiği gibi hilafet, şura ve seçimle mi olması gerektiğini inceledim.

Bu konuda sahih bir şekilde araştıran birisi, Ali *a.s. hakkındaki naslann çok açık ve vazih olduğunu görür; örneğin: "Ben kimin mevlasıyımsa, Ali'de onun mevlasıdır", Hz, Resuluılah bu sözünü veda hacından döndüğünde buyurmuştur.

Bunun üzerine Hz. Ali (a,s.) için tebrik arzetmeye mahsus bir çadır kurdurmuş. Hatta Ebubekr ve Ömer, Hz, Ali'yi tebrik ederek şöyle demişlerdi; Ne mutlu sana ey Ebu Talib'in oğlu, artık bizim ve her mü'min ve müminenin mevlası oldun." (1)

Bu hadisi, şia ve sünni herkes nakletmiştir. Ben yalnız
-------------------

1. Musned'i İmam Ahmed ibni Hanbel . c.4, s.281 - Sırr'ul alemin, İmam Gazali s.12 - İbn'i Cevzinin Tezkire'tul Hevas kitabı. s. 29. Riyazun Nezre, Teberi c. 2. s.166 - Kenz'ul Ummal c.6 s. 397.
El'bidaye ven'Nihaye ibn'i Kesir'in c. 5. s. 212,
İhn'i Esakiri Tarihi c. 2. s. 50.
Razi'nin Tefsiri, c. 3. s. 63.
El'havi ul fetava, Suyuti'nin c. 1. s. 112.

185






Ehl-i sünnet'in kaynaklarından şahid getirdim ve Ehl-i sünnetin kaynaklarındnda sadece az bir kısmını zikrettim. Tefsilatlı olarak konuyu araştırmak isteyenlerin Allame Emini'nin yazmış olduğu şimdiye kadar 13 cildi basılmış olan "El'gadir" isimli kitabı okumalarmı tavsiye ediyorum. Sözkonusu kitapta, bu hadisi nakleden Ehl-i sünnet ravilerinin isimleri yazılmıştır.

Ama Ebubekr'in Sakife'de seçilmesine ve daha sonra mescid'de ona biat edilmesine dair iddia olunan icma'ya gelince, böyle bir iemayı iddia etmek delilsiz bir iddiadan ibarettir Ebubekr'in hilafeti hususunda nasıl böyle bir icma olabilir; oysa ki Ali (a.s.) ve ibn'i Abbas ve diğer Beni Haşim, Ebubekr'e biiit etmediler ve usame'tibni zeyd, Zübeyr, Selman'ı Farsi, Ebuzer'i Gıfarİ, Mikdad ibn'i Esved, Ammar ibn'i yasir, Hüzeyfe't'ibn'i yeman, Hüzamet'ibni sabit' Ebu Bureyde'til Eslemi, Bera ibni Azib, Ubeyibni Ka'ab, Sehl ibni Henif, Sad ibni Ubade, keys ibni Sad, Ebu Eyyub Ensari, Cabir ibni Abdullah, Halid ibni sa 'd ve bunlardan başka bir çok sahabi Ebubekr'e biat etmediler. (ı) ,

Öyleyse iddia edilen icma nerede kalmıştır? Hatta yalnız Ali (a.s.)nin biat etmemesi, o icma ve ittifakın ihıalı için yeterlidir; çünkü eğer onun Resulullah tarafından tayin edildiğine dair nassın olmadığını kabul ctsek bile en azından Resulullah (s.a.v) hilafet için müslümanlara gösterdiği tek aday idi.

Gerçeğe bakılacak olursa Ebubekrin biatı meşverctsiz yapılan bir biat idi. Ehl-i hal ve akd olanlar'ın ResuluIlah (s.a.v,) m cenazesini kaldırmakla meşgu'l olmaları fırsat
---------------

1. Tarih'i Teberi - Tarihi ibni Esir - Tarih'i hülefa, Tarih'ul Hemis. El'istiyab ve Ebubekir'in biatını yazan her tarih.

186


bilinerek halk gafil avlanmıştır ve çoklarından zorla biat alınmıştır. (1)

Hz. Fatime'nin evine toplanıp biat etmek istemeyenlerin, evden çıkmadıkları taktirde, evin içindekilerle birlikte yakılmakla tehdit olunmaları, Ebubekir'e biat toplamada baskının ne derece şiddetli olduğunu göstermektedir.

Bütün bunlarla birlikte nasıl biat'ın icma ve şura ile olduğu söylenebilir? Ömer'in kendisi itiraf ediyor ki, Ebubekir'e yapılan biiit birdenbire vuku bulmuş tedbirsiz - hesabsız bir iş idi ki Allah müslümanları onun şerrinden korudu.

Ve yine Ömer; "Her kim bunun benzerini yapmaya kalkışırsa onu öldürün", "Her kim aynı şekilde kendine biat toplamaya kalkışırsa ve ona biat edenin biaıt batıldır". demiştir. (2)

Ve imam Ali (a.s.) bu biatle ilgili olarak buyuruyor ki "Vallahi Ebu kuhafe'nin oğlu (Ebu bekr) hilafeti bir gömlek gibi giyindi Oysa o daha da iyi biliyordu ki ben hilafete nisbetle değirmen taşının mili gibiydim, hilafet benim çevremde dönerdi; sel benden akardı; uçtuğum yerlere hiç bir kuş uçamazdı." (3)

Ensar'ın büyüğü olan Sa'd ibn'i Ubade, Sakife'de Ebubekr ve Ömer'e karşı çıkarak bütün gücüyle onları hilafetten uzaklaştırmaya çalıştı ama hasta olduğundan dolayı ayakta duracak hali bile olmadığından onlarla baş edemedi. Hatta ensar, Ebubekr'e biat ettikten sonra sa'd dedi ki: "Vallahi kendi aşirem ve ailemle seninle savaşıp, oklarımın hepsini sana doğru
--------

1- Tarih'ul hülefa . ibn'i Kuteybe - c.1. s. 18.
2- Sahihi Buhari, c. 4. s. 127.
3- Muhammed Abduh'un Nehc'ül Belaga Şerhi. c. 8. s. 24 - Şıkşıkıyye Hutbesi.


187


atacağım; Vallahi insanlar ve cinler hepsi seninle olsa bile ölünceye dek sana bi'at etmeyeceğim".

Bu yüzden o hiç bir zaman onların arkasında namaz kılmadı ve onların topluluğu na katılmadı ve onlarla birlikte savaşa çıkmadı. Hatta kendisine yardımcı bulsaydı onlarla savaşırdı. Ömer'in halifelik döneminde şam'da vefat edinceye kadar bu şekilde kaldı.ı

Eğer bu biat Ömer'in dediği gibi hesapsız yapılan bir oldu - bitti biatı idiyse - Gerçi Ömer'in kendisi bu bi'atın gerçekleşmesinde ve muhaliflerin saf dışı bırakılmasında en büyük rölü üstlenmışti - ve eğer Hz. Ali'nin buyurduğu gibi Ebubekr hilafetin hakiki sahibinin başkası olduğunu bildiği halde onu bir gömlek gibi giyindiyse ve Ensar'ıo büyüğü olan sa'dın dediği gibi bu biat zalimane bir bi'at idiyse ve eğer bu bi'at, Peygamber'in amcası Abbas gibi ashabın büyüklcrinin katılmadıkları için gayri meşru idiyse artık Ebubekr'in hilafetinin doğru olduğuna dair nc dclil vardır?

Ehl-i sünnet ve cemaet'in bu hususda hiç bir cevapları yoktur.

Netice (2) olarak şianın bu husustaki görüşü haktır; çünkü Hz. Alinin hilafetine dair ehl-i sünnet kitaplarında bir çok kesin deliller (nasslar) mevcuttur ki ehl-i sünnet, ashabın makamını korumak için onları tevil etme yoluna, gitmiştir.

O halde insanı bir insanın, nasıarı kabul etmekten başka bir çaresi yoktur; Özellikle hadiseyi muhtclif yönleriyle incelerse bu hususda asla zorluk çekmez,
---------------

ı- Tarih'ul hulefa, c. 1. s, 17,
2- Du konuda, Ehd'ul Fettah ebd'ul Maksudun " Es Sakife vel Hilafe" ve Muhammed Muzaffer'in "Es Sakife" isimli kitabına müracaat ediniz.

[segaleyn]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

Hz. FATİME (A.S.) NİN EBU BEKİR'LE İHTİLAFI

Bu olayda, yine şia ve Ehl-i sünnct'in ittifak ettiği bir olaydır. Aklı başında olan ve insanı birisi, Hz. Fatime'ye zulüm olduğuna da itiraf etmese en azından bu olayda Ebubekr'in hatasına itiraf etmekten başka bir çaresi yoktur. Hatta bu üzücü hadiseyi etraflıca inceleyen birisi mutlaka Ebubekr'in - bile bile Fatime'ye eziyet ettiğine ve onun sözünü yalanladığna kanaat eder. Böyle yaptı ki Hz. Fatime, amcası oğlu olan kocasının halifeliğine dair Gadir'i Hum ve benzeri rivayetıere istinat etmek için münasıp bir ortam bulamasın.

Bu konunun nişaneleri çoktur, Mcsela: tarih kitapları yazmıştır ki, Hz. Fatime, Ensar'ın toplantılarına gelip onlardan yardım istedi ve amcası oğlu Ali'ye biat cımclerini istedi; ama onlar: "Ey Resulullah'ın kızı; bizim artık bu kişiyle biatımız olup bitmiş. Eğer amcan oğlu Ali, bundan önce hilafcti eline alsaydı şüphcsiz ondan başkasına biat ctmczdik". dediler öte yandan Hz. Ali (a.s.), "Acaba onlar benim Resulullah'ın (s.a.v) ın cenazesini derinsiz kefensiz yerde bırakıp gelmemi ve onlarla hilafet üstünde savaşmamı mı istiyorlur" dedi.

Ve Hz, Fatime (a,s.) buyuruyordu ki: Ebul Hasan (İmam Ali) a.s. (Resulullah'ın defn ve kefeniyle meşgul olmakla) doğru olanı yaptı; ama diğerleri (kendi başlarına, halife seçmekle) Allah'ın sorgu - sualını ve cezasını gerektiren bir işe giriştiler. (1)

Eğer Ebubekr'in yaptığı sırf bir hatadan ibaret olsaydı, Hz. Fatime'nin tekrar - tekrar hakikatı açıklaması onu ikna ederdi;
--------

1- Tarih'ul hülefa .ibn'i Kuteybe - c.1. s. 19.
İbn-i Ebi'l Hadid 'in Nehc'üi Belağa'sının Şerhinde Ebubekir'in biatında

189


ama Hz, Fatime sözlerinin hiç te'sir etmediğini görünce gazab etti ve ölünceye dek Ebubekr'le konuşmadı. Çünkü her defasında Hz, Fatime'nin sözlerini reddedip şehadetini kabul etmediler, Bu yüzden Hz, Fatime onlardan hiç birinin, cenazesini kaldırmak için gelmelerine bile razı olmadı ve vasiyeti üzerine gizlice geceleyin defnedildi.1

Hz. Fatime'nin toprağa verilmesinden söz ortaya. geldiği için, ben araştırmayla meşgul olduğum yıl1ara ait bir incelernemi burada nakledeceğim Ben o dönem içerisinde Medine'ye gidip orada bazı hakikatları yakından inceledim ve şu sonuca vardım ki; Hz, Fatime'nin kabri hiç kimse tarafından bilinmiyor, Bazıları Fatıma'nın kabrinin, Peygamber'ın zarihinde, bazıları Peygamber'in odasının önünde olan kendi - evinde ve bazıları ise, Baki mezarlığında ehl-i beytin kabiderinin içinde defnedildiğini söylüyorlar.

Bu ilginç bir mes'eleyi incelemekten şu sonuca vardım ki, Hz. Fatime bu yolla, asırlar boyunca müslümanların birbirlerinden "Niçin Hz. Fatime, (a.s.) kocasından, gece toprağa verilmesini ve muhaliflerin onun cenazesine gelmemesini istediğini sormalarını ve böylece müslümanların tarihi inceleyerek bazı üzÜcü gerçeklere ulaşmalarını sağlamak istemiştir.

Yine Medine'i Münevvere'yi ziyaretim sırasında gördüm ki,
Osman ibn'i effan'ın kabrini ziyaret etmek isteyen, Baki'nin sonuna kadar gidip orada duvarın dibinde Osman'ın kabrini bulması gerekir. Ama sahabenin çoğunun kabri, Bakl'nin girişindedir; Hatta tabiin'in sonlarından olan Maliki mezhebinin
---------------

1-Sahih-i Buhari, c. 3. s. 36 -Sahih-i Müslim, c.2. s.72. (Lanüverrisu vema tereknahu Sedegetün) babında.

190


sahibi imam Malik ibn'i Enes bile Peygamber'in kadınlarının kabrinin yanında toprağa verilmiştir.

Böylece bana, tarih yazarlarının, Osman'ın "Haşş-ı Kevkeb" denilen yahudilere ait bir yerde toprağa verildiğine dair yazılarının doğruluğu isbat oldu. Tarihçiler, Osman'ın, Peygamber'in Baki'de toprağa verilmesine müslümanların müsade etmediklerini bu yüzden onun Haşş-ı kevkeb'de toprağa verildiğini ama Muaviye'nin kendi hilafeti döneminde Osma'ın kabrinin de Baki'de yeralması için Bakinin yanında yeralan o yeri yahudilerden satın alarak Baki'ye eklediğini yazmışlardır.

Şaşırıyorum ki Hz, Fatime (a.s.) babasından sonra ona ilk iltihak eden olmasına ve babasının vefatıyla onun vefatı arasında en fazla alu ay kadar bir süre geçmiş olmasına rağmen niçin babasının yanına defnedilmedi. Eğer Hz. Fatime (s.a.)nin kendi vasiyeti üzerine geceleyin toprağa verilmesi babasının kabrinin yanına defnedilmemesine sebep olduysa, neden torunu Hz. Hasan'ın cenazesi ceddi Resuluılah' (s.a.v.)ın kabrinin yanında defnedilmedi?!

Evet mü'minlerin annesi Aişe buna karşı çıktı; İmam Hüseyin, kardeşinin cenazesini, ceddi Resulullah'ın kabrinin yanında defnetmek için geldiğinde Aişe bir katıra binerek halka seslendi: "Benim sevmediğim birini benim evimde defnetmeyin!"

Bunun üzerine Beni Haşim ile Beni ümeyye karşı karşıya geldiler; Ama İmam Hasan'ın onun için kan dökülmemesi hususundaki vasiyetini nazara alarak Hz. Hasan'ın cenazesi orada defnolunmadı. İmam Hüseyin "kardeşimin cenazesini ceddimin mezarına tevaf ettirdikten sonra Bakide defnedeceğiz". diyerek olayın büyümesine mani oldu.

Bu olay üzerine İbn'i Abbas Aişe,ye hitaben söylediği meşhur şiirinde şöyle diyor:

191



Bir gün deveye (1) bir gün katıra (2) bindin
Eger birazda yaşasan file binmenden korkarım.
Senin Peygamberden mirasın sekizde birin dokuzda biridir.
Oysa sen mirasın hepsine sahip cıktm.

Bunun kendisi de gizli kalan hakikatların biridir. Peygamber'in dokuz hanımının olmasına rağmen Aişe nasıl evin hepsine sahip çıkabilir?

Birde eğer Peygamber, Ebubekr'in Hz. Fatime'ye karşı dediği gibi miras bırakmıyorsa - ki Ebubekr buna istinaden onu ba basının mirasından mahrum bıraktı - Aişe nasıl Peygamber'den irs hakkına sahip olabiliyor? Acaba Kur'an'da böyle bir ayet mi var ki insanın karısının kendisinden irs alma hakkı olsun da kızının böyle bir hakkı olmasın? Yoksa işin gerçeği siyaset icabı her şeyin değiştirildiği ve istenilen şekle sokulduğudur. Evet kadına her hakkı veren siyaset aynı anda kızı her hakkından mahrum bırakabiliyor!

Yeri geldiği için bazı tarihlerin Peygamber (s.a.v.)in mirası ile ilgili olarak yazmış oldukları bir zarif kıssayı anlatayım İbn-i Ebi'l Hadid, Nehcülbelaga'nın şerhinde naklediyor ki: Osman'ın hilafeti döneminde bir gün Aişe ilc Hafsa onun yanına geldiler ve Peygamber'den yetişen mirası aralarında bölmesini osman'dan istediler. Osman yaslanarak oturmuştu; bunu duyunca doğrulup Aişe'ye hitaben şöyle dedi: "Sen ve yanındaki bu kadın, kendi bevli ile kendisini yıkayan bir çöl arabını bulup
------------

ı- Deve'ye binip cemel savaşını başlatmasına işarettir. (Cemel,deva manasınadır, )
2- Katıra binmesi de katıra binip İmam Hasan'ın cenazesinin önüne geçip Resulullah'ın kabrinin yanında defnedilmesine engel olduğuna işarettir.

192


getirdiniz ve onu şahit tutarak dediniz ki ResuluIlah "Biz peygamberler kendimizden sonra miras bırakmayız" diye buyurmuştur. Eğer gerçekten Peygamberler miras bırakmıyorsa o zaman siz ne istiyorsunuz? ve eğer miras bırakmışsa peki neden Fatime'nin hakkının verilmesini önlediniz?!

Bunun üzerine Aişe Osman'ın yanından kızarak ayrıldı ve dedi "Bu ahmak ihtiyarı öldürün ki o kafir olmuşturr' (l)

[segaleyn]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

3 - Hz. Ali (A.S.)UYULMA YA DAHA LA YIKTIR

Beni, baba ve dedelerimin sünnetini terkederek şii olmaya sevkeden sebeplerden birisi de, Hz. Ali (a.s.)yi Ebubekir'le akli ve nakli bakımdan mukayese etmek idi.

Geçmiş konularda dediğim gibi ben incelemede yalnız şifi ve Ehl-i sünnetin ittifak ettiği görüş ve hadislere itibar ediyorum. Bu esasa dayanarak iki fırkanında kitaplarını
incelediğimde Hz. Ali (a.s.)nin haricinde hiç bir kimsede ittifak ettiklerini görmedim. şia ve Ehl-i sünnet Hz. Ali'nin imameti konusunda İttifak etmişler ve bu konu her iki fırkanın kitaplarında yeralan naslarta sabittir. Ama Ebubekr'in halifeliğine müslümanların sadece bir grubu kaildir.

Geçen bölümde Ebubekir'e bifit toplama hadisesi hakkında Ömer'den naklettiğim söz de buna şahittir.

Hz. Ali (a.s.)nin faziletleri hakkında şia kaynaklarında yeralan hadisler, Ehri sünnetin kabul ettiği doğru senedIeric sahih kitaplarında da yeralmıştır. Bir de bu hadisler bir sencdie değil çeşitli senedieric naklolunmuştur ki artık bunların doğruluğunda hiç bir tereddüte yer kalmıyor.
------------------

1- İbn-i Ebi'l Hadid'in Şerhi, s. 16, 220 - 223.

193


Hz. Ali (a.s.)nin fazileti hakkında sahabe çok sayıda hadis nakletmişlerdir, Hatta İbn'i Mace bu konuda diyor ki: Resulullah'ın ashabının içerisinde, Ali (a.s.) den daha fazla fazileti hakkında hadis naklolunan birisi yoktur" (l)

Yine Gazi İsmail, Nesai ve Ebu Ali Nişaburi demişler ki: Hz. Ali (a.s)nin fazileti hakkında sahih senedlerle naklolunan hadislerin benzeri, ashaptan hiç birinin hakkında nakledilmemiştir" (2)

Bunun önemi o zamanın zor şartları gözönüne alındığında daha da iyi anlaşılır. Zira Emeviler, hakimiyetini ellerinde bulundurdukları tüm İslam memleketlerinde, müslümanları Hz. Ali'ye lanet ve seb etmeğe zorluyorlardı ve o dönemde Ali (a.s.) nin faziletlerini nakletmek tamamen yasaklanmıştı. Hatla birisinin çocuğunun ismini Ali koymasına bile Emeviler musade etmiyordu. Bütün bu şiddet ve baskıya rağmen yine Hz. Ali'nin fazilet ve menakibi bunca sahih hadislerle nakledilmiştir.

Bu yüzden imam Şafii Hz. Ali(A.S) hakkında: "Ben, düşmanlarının hesadeti yüzünden, dostlarının ise korkudan faziletlerini gizlemiş olmasına rağmen faziletleri doğu ile batıyı dolduracak derecede neşrolan bir kişiye şaşırıyorum" demiştir.
-----------------

1- Müstedrek'i Hakim (Sehiheyn'e) c. 3. s. 107.
- Menakibi Harezmi. s. 3. ve 19.

- Tarih'ul Hülefa, Suyuti'nin, s. 168.
- İbn'i Hecer'in Sevaik'ul Muhrike'si s. 72.

- İbni Asakir'in tarihi. c. 3. s. 63.
- Heskani-yi henefinin Şevahid'ut' tenzil'i c. 1, s. 19.

2- Teberi', Riyaz'un nezire, c. 2. s. 282.
İbn'i Hacer, Sevâik'ul Muhrike, s. 118 ve 72.

194

Ama Ebubekir'in hakkında her iki fırkanın kitaplarını araştırdım; lakin onun faziletlerinden şia kaynaklarında bir şey zikrolunmadığını ve Ehl-i sünnet kitaplarında bile Hz. Ali'nin fazileti kadar ona fazilet zikredilmediğini gördüm. Öte taraftan Ebubekirin faziletiyle ilgili hadislerin, çoğu kızı Aişe'den nakledilmiştir. Aişe'nin de Hz. Ali(a.s) ye karşı nasıl tavır takındığını geçmiş bölümlerde gördük. Şüphesiz o bütün gücüyle hatta yalan hadis uydurmak yoluyla da olsa babasını desteklemeğe çalışıyordu.

Bir de bu tür hadisler, Abdullah ibn-i Ömer'den naklolunmuştur; O da Hz. Ali'ye muhalif olanların safındadır. Hatta tüm halk Hz. Ali(a.s)ye biat ettiğinde bile yine o biat etmedi.

Onun nakletliği hadislere göre, Resulullah'dan sonra halkın en üstünü Ebubekir, sonra Ömer, sonra Osman'dır ve bunların haricinde diğerlerinden üstün olan yoktur ve halkın hepsi bir seviyededir.(1)

Abdullah ibn'i Ömer bu gibi hadisler le imam Ali'yi islamda hiç bir özel fazilete sahip olmayan sıradan bir normal insanın seviyesine düşürmek istemiştir. Abdullah ibn'i Ömer'in bu sözleri, biraz önce ümmetin büyük alim ve önderlerinin Hz. Ali'nin fazileti hakkında söylemiş oldukları sözleriyle hiç bağdaşır mı?!

Naklettığimiz gibi onlar "Hz. Ali(a.s) nin fazileti hakkında "sahih" ve "hasan" senedlerle naklolunan hadisler kadar ashaptan hiç birinin hakkında nakledilmemiştir" demişlerdir.
Acaba Abduııah ibn'i Ömer, Ali(a.s)nin hakkında bir hadis de mi duymamıştl? evet valIahi duymuş ve ne manaya geldiğini
--------------

1-Sahih-i Buhari, c.2, s.202

195




iyice anlamıştı ama o gerçekleri alt-üst edebilen ve olmadık bid'atler türetebilen bir siyaset icabı, onların tümünü inkar etmmeye kalkışmıştı.

Ebubekir'in faziletlerini bu ikisinden başka Amr ibn-i As, Ebu Hureyre, Urve ve Ekreme de nakletmişler. Tarih, bunların hepsinin de Hz. Ali(a.s) ile düşman olup kılıçla veya başka vesilelerle onunla şavaştıklarını kaydetmiştir.

Hz. Ali (a.s)nın düşmanları onunla yalnız silahla savaşmakla kalmayıp onun muhalif ve düşmanlarının faziletleri hakkında da hadis uydurmak yoluyla da onunla savaşmışlardır.

İmam Ahmed ibn-i Hanbel diyor ki: "Ali (a.s)nin düşmanı çok fazla idi. Düşmanları, Hz. Ali'yi kötülerneye yarayacak bir hatasmı bulmak için çok araştırdılar ama hiç bir şey bulamadılar. Bu yüzden onunla savaşan, mukatele eden düşmanlarını arayıp hile yoluyla onların faziletleri hakkında bolca meth-u sena yaydılar" (l)

Allah'u Teala buyuruyor ki: "Onlar bir kurgu kuruyorlar ! ben de bir kurgu kuruyorum; mühlet ver kafirlere ki ben alara kısa bir mühlet veririm" (2)

Şüphesiz altı asır boyunca zalimlerin onun kendisine ve ehl-i beytine ettikleri zulüm ve baskılara rağmen Ehli beyt'in faziletlerinin bu şekilde meydana çıkması, Allah'ın Peygamber'ine inayet buyurduğu mucizelerdendir. Çünkü bbasiler'in, Resulullah'ın Ehl-i beytine karşı zulüm, buğz ve kinleri, Emevilerden az değildi. Abbasi döneminin meşhur
---------

1-Feth'ul'bari, c.7.,s.83.
-Tarih'ul hülefa, Suyuti, s.199
-Savaik'ul muhrike, İbn-i Hacer, s.125 .
2-Tarık süresi, 15,16 ve 17. ayet


196


şairlerinden olan Ebu Feras Hemdani bu hususta şöyle diyor: "Ey Abbas oğulları, Beni Ümeyye oğullarının Resulullah'ın evlatlarına verdikleri zulümler ne kadar da çok olsa yine sizin zulmünüze ulaşmaz. Sizler dine nice hiyanetler ettiniz Resulullah'ın soyundan ne kadar temiz kanlar döktünüz. kendinizi Resulullah'm izleyicileri olarak tanıtımız Oysa parmaklarınızdan henüz onun evlatlarının kanları damlıyor."

Bütün bu zor ve zulüme dayalı hükümdarların istememesine rağmen' () karanlık ve siyah bulutlar içerisinden Hz. Ali ve ehI-i beyti hakkında bunca sahih hadisler zuhur etmiş ve mahfuz kalabilmişse bu AlIah'u Teala'nın tüm insanlara hüccetini tamamlamayı irade ettiği içindir. Öyle ki artık kimsenin hakkı tanımak hususunda bir bahnnesi kalmasın.

Ebubekr'in ilk halife olup kuvvet ve kudretin onun elinde olmasına ve Ümeyye hükümdarlarının Ebubekir, Ömer ve Osman'ın fazileti hakkında yalan hadis uyduran ravilere özel bahşiş ve rüşvet tayin etmiş olmalarına rağmen ve bütün bunların neticesinde Ebubekr'in fazilet ve methi hakkınkda sayısızca asılsız hadislerin uydurulup yazılmnsına rağmen yine de bütün bu hadisler Hz. Ali(a.s) ın fazileti hakkında nakledilen sahih hadislerin yüzde birisine bile ulaşmıyor.

Bunlara ilaveten, eğer Ebubekr'in hakkındn ynzılan hadisler tahlil edilip incelenecek olursa, görülür ki bu hadisler, tarihin onun hakkında kaydettiği gerçeklerle asla bağdaşmıyor. Bu yüzden kabul edilmeleri akıı ve şeriat'a uygun düşmez. Bunun bir örneğini, Ebubekr'in imanının tüm islam ümmetin imanından daha ağır olduğuna dair nakledilen hudisi incelediğimizde gördük. Şüphesiz eğer Resulullah(S.A.V) Ebubekr'in böyle bir imana sahip olduğunu buyurmuş olsaydı, Usame'ibn'i Zeyd'i ona komutan olarak seçmezdi vc Uhud savaşında ölenlerin hakkındn verdiği şehadet gibi onun



197



hakkında da şehadet vermekten çekinmezdi ve ona hitaben; "Bilmiyorum benden sonra neler yapacaksın"(1) diye buyurmazdı.

Ve yine onun öyle bir imana sahip olduğunu kabul ctseydi, Hz. Ali(a.s) yi onun peşisıra gönderip "Bera'et" süresini onun elinden almaz ve onu sözkonusu süreyi tebliğ etmekten men'etmezdi. (2)

Keza Hayber muharebesinde Ebubekr ve Ömer yenik döndükten sonra, Resulullah; "Bayrağı yarın öyle birisine vereceğim ki Allah ve Resulunu sever; Allah ve Resulü'de onu sever; O, öyle bir kaharamandır ki hiç bir zaman firar etmez ve Allah onun kalbini imanla imtihan etmiştir " (3) buyurarak bayrağı Hz. Ali'ye vermezdi. Eğer Allah katında Ebubekr'in imam, tüm Hz. Muhammedin ümmetinin imanından ağır ve üstün olsaydı Ebubekir, scsini Pcygamber'in scsindcn daha yükseltmesi üzerıne AHah'u teala onu tchdit ederek amellerinin tümünün batıl ve hiç olabileceğine dair ayet indirmezdi. (4)

Ebubekir'in imanı bu derecede olsaydı, Hz. Ali vc ona tabi olan sehabiler ona bi'at etmemeğe israr etmezlerdi. Yine eğer Ebubekrin imam bu derecede olsaydı Hz. Fatime ona gazap eylemezdi ve onunla konuşmaktan ve selamının cevabını vermekten kaçınmazdı ve her namazdan sonra Ebubekir'e
--------

ı- İmam Malik'in Muvatta, c.1, s.307- Mağazi'i Vagidi, s. 3 lO.
2- Sahih'i Tirmizi c. 3. s. 339- Müsned'i Ahmed ibn'i Hanbel c. 3. s. 319- Müstedrek'i Hakim c. 3. s. 51
3- Sahih'i Müslim, Ali(a.s) nin fazileti babında
4- Sahih'i Buhari c.4. s. 184

198


beddua edeceğini söylemezdi. (1)

Ve onun cenaze merasim'ine katılmamasına dair vasiyette bulunmazdı. Ve eğer Ebubekir böyle bir imana sahip olsaydı, ölüm anlarında "Hz. Fatime'nin evine girmemeyi ve fücaet - üs selemi'yi yakmamış olmayı ve Sakife de hilafeti Ömer veya Ebu'Ubade'ye vermiş olmayı arzu etmezdi. (2)

Başka bir tabirle bu derecede imana sahip olan yani imam tüm ümmetin imanından üstün ve ağır olan birisi, son anlarında Hz. Fatime'ye karşı yaptıklarından, Fucae üs Selemi'yi yaktığından ve halifeliği üstlenmiş olmaktan pişman olmazdı. Ve beşer olmayıp da tüy yahut devenin azeresi olmuş olmayı dilemezd.

Acaba böylc bir şahsın imanı tüm ümmetin imamyla eş değer ve hatta ondan daha üstün olabilir mi?

Resulullah(s.a. v) dan Ebubekir hakkında nakledilcn diğer bir hadis de şöylc: "Eğer kendime bir dost edinseydim, Ebubekr'i dost edinirdim".

Bu hadis de aynı önccki hadis gibidir; Çünkü sormak gerekir ki Ebubekir hicretten önce Mekke'de yapılan "küçük kardeşlik gününde ve hicretten sonra Medine'de yapılan büyük kardeşlik günündc neredeydi? Resulullah(s.a.v) bunların her ikisinde de Hz. Ali(a.s) kendisine kardeş olarak seçmiş ve buyurmuş ki: "Sen dünya ve ahirette benim kardeşimsin." (3)
--------------------

1- El'imamet ve'ssiyaset' ibni Kuteybe. c. 1. s. 14- Resail'ul cahiz s. 301- E'elamun'nisa c. 3. s. 1215.
2- Tarih'i Teberi c. 4. s. 52- El imamet ves siyaset, c.1. s.18 - Tarihi Mes'üdi c.1, . s. 414
3- Tezkiret'ul hevas, Sibtibn'i Cuzi s. 23- İbni Esakir'in Tarihi, Dimeşk çapı, c.1, s. 107. Menakib'i harezmi, s. 7

199



Bunların hiç birisinde Ebubekir'e teveccüh etmemiştir.

Böylece onu dünyada dostluğundan mahrum bıraktığı gibi kıyamette de kardeşliğinden mahrum etmiştir.

Ebubekir'in fazileti hakkında Ehl-i sünnet kitaplarından naklettiğimiz bu iki nümuneyle yetiniyorum. Bu gibi hadislere şia alimleri asla itibar etmemişler hatta bu tür hadislerin Ebubekr'in döneminden sonra uydurulduğuna dair açık delilleri de mevcuttur.

Eğer faziletlerden geçip bir de sahabe hakkında nakledilen kusur ve hataları inceleyecek olursak görürüz ki iki fırkadan hiç birinin kitaplarında Ali ibn'i Ebu Talib hakkında kusur ve hata sayılacak bir şey nakledilmemiştir; Oysa Ehl-i sünnet'in sihah'ında ve tarih kitaplarında diğerlerinin kusurunu açıklayan, hata ve kötülüklerini gösteren bir çok rivayet ve hadis zikredilmiştir. Buna göre her iki fırka'nın ittifak ve icma ettikleri, yalnız Ali(a.s) dir. Tarihlerin yazdıklarımı göre, tarihte Hz. Ali(a.s) ye yapılan bi'at gibi doğru bir bi'at olmamıştır. Çünkü Ali(a.s), onların bi'atını kabul etmekten imtina etmesine rağmen, Muhacir ve Ensar, israrla ona bi'at ettiler. Hz. Ali(a.s) bi'atı kabul ettikten sonra da ona bi'at etmeyen az bir grubu kendi hallerine bıraktı ve bi'ata zorlamadı. Ama Ebubekr'in bi'atı, Ömer'in dediği gibi hesapsız yapılan ani bir bi'at idi....

Ömer'in hilafeti ise, Ebubekir'in vasiyeti ile oldu. Osman'ın hilafeti de tarihin ilginç olaylarındandır. Zira Ömer altı kışıyı hilafet adayı olarak seçti ve onları mecbur etti ki kendi aralarından birini halife olarak seçsinler. Ve dedi ki "Eğer dört kişi birinde ittifak eder de ikisi muhalefet ederse o ikisini ödürün; Eğer altıi kişi üçer - üçer ikiye bölünürlerse, Abdurrahman ibn'i Avf'ın olduğu grubun seçtiği şahıs hilafete layıktır; Ama belirlenen üç günlük süre geçer de bu altı kişi bir sonuca varmazlarsa onların hepsini ödürün".

200


Bu olayda önemli nokta da şudur ki, Abdurrahman ibni Avf Hz. Ali (a.s)yi halife olarak kabul etti ama Hz. Ali (a.s)ye Allah'ın kitabı ve Resulullah ve şeyheyn'in yani Ebubekir ve Ömer'in sünneti ile müsliimanlara hiikmetmeği şart koştular.

Ali (a.s) bu şartı (yani şeyheyh'in sünnetine bağlı kalmayı) reddetti, Ama Osman bu şartı kabul edip halife oldu. Hz. Ali (a.s)nin, "Şıkşıkıye" hutbesinde buyurduğu gibi bu şüra'nın sonucu önceden belliydi. Hz. Ali (a.s) den sonra da halifeliği Muaviye ele geçirdi ve hilafeti kayserliğe (imparatorluğa) çevirdi. Artık hilafet Umeyye oğullarının içerisinde elden ele dolaşan muhtevasız bir isimden ibaret idi. Onlardan sonra da Abbasi'ler başa geçtiler; her birisi halifeliği kendinden sonra oğluna veya diğer yakınlarına teslim ediyordu. Yani tüm halifeler ya önceki halifenin vasiyeti ile yahut güç ve kılıç zoruyla halife oluyorlardı. Bu durum, isim olarak kalmış olan hilafet tamamen yok oluncaya kadar böylece devam eni.

Hulasa edersek Resulullah'tan sonra müslümanların gerçek bi'atı ile gerçekleşen hilafet, yalnız Hz. Ali (a.s) nin hilafeti idi.



201

[gulistan_2]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

Allah razi olsun...bende elbette bir cok sii gibi ticaniyi begeniyle okuyor ve arastirmaciligini taktir ediyorum...bu bölümde onun nasil sii olduguna da yer verip zenginlik kattiginiz icin tesekkür ederim

[muttaki]

Ynt: Prof.Dr. Muhammed Ticani Nasıl Şia Oldu..

BENDE MUHAMMED TİCANİNİN NASIL HİDAYETE KAVUŞTUM KİTABINI GÖZYAŞLARI İÇİNDE OKUMUŞTUM VE BİR EHLİ SÜNNET ARKADAŞIMADA OKUMASI İÇİN VERMİŞTİM AMA O ÖNYARGIYLA YAKLAŞTIĞI İÇİN KİTABI TARAFLI YAZILDIĞINI SÖYLEMİŞTİ VE OKUMAYI BIRAKMIŞTI.
RABBİM HERKESE HAK YOLUNU GÖSTERSİN İNŞAALLAH
SAĞOLUN ALLAH RAZI OLSUN

[yozgatli yigit]

Ynt: Nasıl Şii Oldum - 15 \ Muhammed Ticani

Allah senden razı olsun Serdarcan, muhteşem bir anlatımdı, tüm ilmi delilleri ve düşüncelerini doğruya
verdiğin değer sonunda seni hak yoluna hidayet etti. Allah yardımcın olsun Ehlibeyt(as) Şefaatçiniz olsun...

Allah her daim senile olsun yar ve yardımcın olsun...

[serdarcan]

Ynt: Nasıl Şii Oldum - 15 \ Muhammed Ticani

[quote author=yozgatli yigit link=topic=4182.msg37272#msg37272 date=1245276042]
Allah senden razı olsun Serdarcan, muhteşem bir anlatımdı, tüm ilmi delilleri ve düşüncelerini doğruya
verdiğin değer sonunda seni hak yoluna hidayet etti. Allah yardımcın olsun Ehlibeyt(as) Şefaatçiniz olsun...

Allah her daim senile olsun yar ve yardımcın olsun...
[/quote]

senden de ALLAH c.c razı olsun kardeşim.yazışmalara daha fazla katılmanı dileriz..